Δημήτρης Κοδέλας – Σωτήρης Γεωργόπουλος
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΡΓΟΛΙΚΑ
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ο ιστορικός χρόνος συμπυκνωμένος. Ο Γερμανός σκηνοθέτης αναδιατάσσει τους ηθοποιούς. Αδιαφορεί για το κοινό που ήρθε να δει άλλο έργο. Το σενάριο γραμμένο από τις “αγορές”- όχι φυσικά τους τόπους συνάθροισης των ανθρώπων αλλά τα πιο σύγχρονα εργαλεία καθυπόταξης λαών, διάλυσης χωρών και απομύζησης του πλούτου τους.
Η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα είναι καταλυτική (48ωρη απεργία, μετατροπή παρελασεων σε αντικατοχικές διαδηλώσεις, απομόνωση και αποδοκιμασία βουλευτών κ.α.). Ανασφάλεια δε νιώθει μόνο ο λαός εξαιτίας των πολιτικών της τρόικας αλλά και η ίδια η τρόικα. Ανησυχεί μήπως η συνέχιση και αναβάθμιση της λαϊκής παρέμβασης ακυρώσει τα σχέδια τους. Πιέζει ώστε κόμματα και παράγοντες να στοιχηθούν πίσω τους, αμίλητοι και ακούνητοι, να αποδεχθούν-υπογράψουν τους αποικιοκρατικούς και κατεδαφιστικούς όρους ύπαρξης της χώρας και του λαού για τα επόμενα χρόνια. Το πολιτικό σύστημα μαθημένο να υπάρχει με τα “ευχαριστούμε” και τα “ανήκομεν” ευθυγραμμίζεται πλήρως.
Η δημοκρατία τους δεν έχει αδιέξοδα… Έχει όμως μονόδρομους. Έχει εκβιασμούς. Έχει υποδείξεις. Έχει διορισμό νέων κυβερνητών. Τελικά δεν είναι δημοκρατία. Γι’ αυτό και ο κόσμος δίκαια φωνάζει “Η χούντα δεν τελείωσε το ’73”. Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Όχι. Αλλά παρουσιάζει ομοιότητες και αντιστοιχίες..
38 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας βρισκόμαστε σε μια ειδική καθεστωτική φάση εκτροπών, πραξικοπημάτων, κηδεμονίας, υποτέλειας. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία μαζί με το ψωμί-παιδεία-ελευθερία αποτελούν ζητούμενα.
Τότε, ο λαός έβαλε τη σφραγίδα του στην πτώση της χούντας και η λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση σημάδεψε τις μεταπολιτευτικές εξελίξεις (η διαστροφή συνθημάτων και η ενσωμάτωση ανθρώπων δεν αφορά το παρόν σημείωμα). Μπορούμε να βγούμε από τη σημερινή φάση χωρίς μια νέα μεταπολίτευση του λαού; Μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς την ενεργή, παρατεταμένη παρουσία του λαού σε κόντρα με το πειθήνιο στις ευρω-γερμανικές επιταγές πολιτικό σύστημα;
Στη μικρή μας χώρα που συμπυκνώνονται πλέον τόσα συμφέροντα και αντιθέσεις μόνο η σταθερή και αποφασιστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και η δημιουργία ενός πλατιού μετώπου για ανεξαρτησία, δημοκρατία, παραγωγικής ανασυγκρότηση της χώρας με τους εργαζόμενους και τις κοινωνικές ανάγκες στο τιμόνι μπορεί να τροποποιήσει τους συσχετισμούς, να εμποδίσει τον εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό όλεθρο, να εγγυηθεί ότι ο τροχός της ιστορίας θα κυλήσει προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω.
Οι λαοί δεν εκβιάζονται (οι ραγιάδες πολιτικοί τους ναι). Οι μπαμπούλες (έξοδος από το ευρώ = χάος) και οι δράκοι (το μαρτύριο της κάθε δόσης) δε μπορεί να φοβίζουν ένα λαό αποφασισμένο να μείνει στην χώρα του και να ζήσει.
Σήμερα, η νέα καθεστωτική φάση-κατοχή που έφερε η τρόικα και τα μνημόνια δημιουργεί σεισμικές δονήσεις στην καθημερινότητα όλων μας. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Το ίδιο κι εμείς. Δε μπορούμε να μείνουμε ίδιοι. Το νέο στοιχείο είναι η ανάγκη να κινηθούμε συλλογικά, αλληλέγγυα και μόνιμα. Στο ερώτημα ποιος μπορεί να συγκρουστεί με την τρόικα η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από το ρητορικό ερώτημα: Αν όχι εμείς ποιος; Κανένας μεσσίας, κανένας σωτήρας.
Πλέον, πάμε ξανά από την αρχή. Χέρι χέρι με τον διπλανό, με το συγγενή, το γείτονα, το γνωστό. Όλοι μαζί. Με έμπρακτη αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Η λαϊκή ενότητα και ενεργοποίηση είναι η δύναμη μας και απαραίτητη προϋπόθεση των αναγκαίων ανατροπών και ρήξεων. Ας βάλουμε λοιπόν την πολιτική στη ζωή μας. Την πολιτική με την έννοια της αγωνίας και της συλλογικής παρέμβασης για να αντέξουμε το σήμερα και να φτιάνουμε ένα διαφορετικό αύριο.
