Ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου ξεκάθαρα πλέον αποτελεί εξαίρεση, στα όρια της παραφωνίας, για το πολιτικό σύστημα και τις σύγχρονες τάσεις του. Φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη τα τελευταία χρόνια για την καθήλωση της Πελοποννήσου εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες Περιφέρειες της χώρας. Δεν τελεσφόρησαν μεγάλα έργα, η τουριστική ανάπτυξη έχει μικρό ρυθμό, η πολιτική του είναι ένα μίγμα αυταρχισμού και αερολογίας και το κυριότερο ετσιθελικά θέλει να αφαρμόσει μια καθόλα προβληματική ΣΔΙΤ για τα απορρίμματα. Δηλαδή, καμία σχέση με τις προγραμματικές εξαγγελίες του πάλαι ποτέ ισχυρού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας που επιθυμεί να αποτελέσει ξανά τον προοδε
υτικό πόλο στην πολιτική ζωή. Επίσης, το πρόσωπο Τατούλης δεν ταιριάζει με καμία από τις δύο βασικές απόψεις στο χώρο που ηγείται η Φώφη Γεννηματά. Συγκεκριμένα δεν "κολλάει" ούτε με αυτούς που θέλουν να τα (ξανά)βρουν με την Ν.Δ. και τον Κούλη, αλλά και ούτε με αυτούς που προκρίνουν την στρατηγική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αναφέρω την πρόταση "αυτόνομη και ισχυρή παρουσία του χώρου" γιατί η έλλειψη αυτόνομου και στέρεου πολιτικού προτάγματος είναι διαρκής, μετατρέποντας σε αδύναμο αυτό το σχέδιο και είναι κάτι που ήδη έχει επιβεβαιωθεί πολλαπλώς
ΥΓ. Αν δει κάποιος/α την Πελοπόννησο από την πλευρά των Δημάρχων της, ειδικά μετά το πρόσφατο Περιφερειακό Συνέδριο, θα νιώσει ότι οι βαθμοί ελευθερίας τους και το ξεμπλοκάρισμα των έργων στα σίγουρα δεν μπορούν να συνδεθούν με τον Πέτρο Τατούλη.
