Tα αποτελέσματα της συμφωνίας για το Μακεδονικό ζήτημα, αν και εφόσον τελικά ψηφιστεί και από τις δυο πλευρές και επικυρωθεί, δεν θα είναι μόνο θετικά, ούτε μόνο αρνητικά για τα ελληνικά συμφέροντα
Μεταξύ λοιπόν των αστείων πανηγυρισμών της κυβέρ
νησης και των υπερβολικών διαμαρτυρίων των υπολοίπων κομμάτων περί προδοσίας, καλύτερη είναι μια πιο ψύχραιμη ματιά στη συμφωνία.
Η συμφωνία όντως προσπαθεί να δώσει μια λύση σε ένα ζήτημα 100 ετών. Δημιουργεί μια πρόσκαιρη σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων, αναγκάζει τους γείτονες να αλλάξουν το Σύνταγμά τους, στέλνει όλες τις διεθνείς πιέσεις στο μέρος τους με στόχο να ψηφίσουν τη συμφωνία, ανοίγει τους εμπορικούς δρόμους των 2 χωρών, τους υποχρεώνει να αλλάξουν τα ιστορικά τους βιβλία και να φύγουν μια και καλή από την διεκδίκηση της αρχαίας ελληνικής-μακεδονικής κληρονομιάς. Υποχρεώνει βέβαια και τους Έλληνες να αλλάξουν τα βιβλία τους αλλά προς το παρόν ο τρόπος παραμένει άγνωστος.
Όλα τα παραπάνω είναι θετικά. Αλλά…
Η συμφωνία δίνει απλόχερα στους γειτόνους μας τη μακεδονική ιθαγένεια και τη μακεδονική γλώσσα.
Κι ενώ η γλώσσα ήταν κάτι που πολύ δύσκολα η ελληνική διπλωματία θα μπορούσε να αποφύγει σε μια συμφωνία, καθώς η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει με διάφορους τρόπους, άμεσους και έμμεσους, τα τελευταία 100 χρόνια όρους όπως ‘μακεδονικό αλφάβητο’, ‘γλώσσα μακεδόνων’ και άλλα παρόμοια, η αναγνώριση της μακεδονικής ιθαγένειας είναι τουλάχιστον εγκληματική.
Όχι γιατί αναγνωρίζει μακεδονικό έθνος όπως φωνάζουν και διαμαρτύρονται αρκετοί τελείως ανόητα. Ιθαγένεια και εθνότητα είναι τελείως διαφορετικά πράγματα αλλά σε συνδυασμό με την αναγνώριση της γλώσσας και φυσικά του ονόματος Βόρεια Μακεδονία, η μακεδονική ιθαγένεια δημιουργεί τη δυνατότητα να εγείρουν οι γείτονες στο άμεσο μέλλον το ζήτημα ύπαρξης μακεδονικού έθνους και να δικαιωθούν διεθνώς πολύ εύκολα.
Έτσι, το μέλλον της σχέσης των 2 χωρών ενδέχεται να κρύβει ακόμα μεγαλύτερες αλυτρωτικές διεκδικήσεις των Βορείων Μακεδόνων, όνειρα για μια ενιαία Μακεδονία, αιτήματα απελευθέρωσης δήθεν ‘σκλαβωμένων’ σλαβομακεδόνων στα ελληνικά εδάφη και φυσικά πρόσβαση της χώρας στη θάλασσα. Άλλωστε η ειδική αναφορά του άρθρου 9 μέσα στη συμφωνία για την αναγνώριση ΑΟΖ στους γείτονες δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.
Και πως θα το καταφέρουν αυτό οι μικροί και οι αδύναμοι γείτονες
Μόνοι τους αποκλείεται. Αλλά η ιστορία των Βαλκανίων έχει αποδείξει πως οι μικρές χώρες γίνονται υποχείρια μεγάλων δυνάμεων και των εκβιασμών τους κατά καιρούς προς άλλες, γειτονικές χώρες.
Ναι αλλά η Βόρεια Μακεδονία θα μπει στην Ένωση της Ευρώπης οπότε τα σύνορα εξασφαλίζονται
Και η Γιουγκοσλαβία κάποτε ήταν ενωμένη και μας έλυνε το πρόβλημα. Οι Ενώσεις δεν κρατούν για πάντα. Εκτός αυτού, σε αυτήν την Ευρώπη σήμερα, τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία δεν αναγνωρίζονται τόσο ξεκάθαρα από τους συμμάχους μας. Και πες πως η Τουρκία δεν είναι στην Ευρώπη, γι’ αυτό συμβαίνει αυτό. Η αναγνώριση σλαβομακεδονικής μειονότητας μέσα στην ελληνική επικράτεια ή έστω η προσπάθεια των γειτόνων να την αναγνωρίσουν, θεωρείται μικρότερη εθνική ήττα;
Συμπέρασμα
Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική δε γίνεται ποτέ να είσαι ο μόνιμος νικητής. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να πανηγυρίζει και να γίνεται περίγελος σε κάθε Έλληνα που έχει σώας τας φρένας, αντί η αντιπολίτευση να παίζει επικοινωνιακά παιχνιδάκια διαμαρτυρίας και υπερπατριωτισμού με εθνικά θέματα, αν θέλουμε να είμαστε μια σοβαρή χώρα, πρέπει ήδη να οργανώσουμε ένα μακρόπνοο διπλωματικό σχέδιο αντιμετώπισης της ενδεχόμενης αλυτρωτικής διάθεσης των γειτόνων μας στον αιώνα που διανύουμε και ίσως και στον επόμενο.
Σε διαφορετική περίπτωση τα κόμματα και οι ξένες δυνάμεις θα ποντάρουν στην άνεση των Ελλήνων να διχάζονται, να ξεχνούν και να αδιαφορούν με αποτέλεσμα να υπογράφουν στο τέλος συμφωνίες που περισσότερο μοιάζουν με εθνικές ήττες παρά με θριάμβους. Όπως συμβαίνει με αυτή τη συμφωνία.
Στην παρούσα φάση αυτό και μόνο αυτό το μακρόπνοο διπλωματικό σχέδιο μπορεί να θεωρηθεί πατριωτισμός. Οι φωνές, οι διαμαρτυρίες, οι πανηγυρισμοί και ο αγώνας για μερικά ψηφαλάκια εκατέρωθεν είναι γραφικότητες προς κατανάλωση και απλές υποσημειώσεις της ιστορίας.
Το Μακεδονικό ζήτημα τώρα ξεκινάει.
Mario Vagman
