Προσεκτικός και ατσαλάκωτος ο Γερμανός οικονομολόγος Γεργκ Ασμουσεν, νούμερο δύο στην ιεραρχία της ΕΚΤ και κατά πολλούς o διάδοχος του Σόιμπλε έπειτα από τις γερμανικές εκλογές, μας συμβουλεύει να μην γκρεμίσουμε όσα έχουμε χτίσει με επίπονους κόπους τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οσα φιλοτέχνησαν ο ίδιος και τα συνεταιράκια του στην τρόικα, εννοεί, κι όχι εμείς, αφού γνωρίζει καλύτερα απ” τον καθένα ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτουργούν ως πειθήνια όργανα των δανειστών, αλλά δεν το ομολογεί από μεγαθυμία και αβροφροσύνη προς το υπηρετικό του προσωπικό.
Αν εξετάσουμε το οικοδόμημα του ίδιου και της παρέας του στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι χαρακτηρίζεται από: εκμηδένιση μισθών και συντάξεων, αποθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων, κατεδάφιση του Ασφαλιστικού, κατάρρευση του συστήματος υγείας, αποσυναρμολόγηση της Παιδείας, εξουδετέρωση της δημοκρατίας, εκτίναξη της ανεργίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, εξουθένωση της κοινωνίας. Παντού ισοπέδωση, ερημοποίηση, χαλάσματα και ερειπιώνες. Είναι δυνατόν, άραγε, να θέλουμε να γκρεμίσουμε τέτοιο θεάρεστο κτίσμα;
Κομμουνιστή, σχεδόν αναρχικό και αρκούντως φιλοσοφημένο τον βρίσκω τον Γερμανό τραπεζίτη. Εχει εντρυφήσει σίγουρα στον Μιχαήλ Μπακούνιν, που γράφει ότι «το πάθος για καταστροφή είναι ένα δημιουργικό πάθος». Ούτε η ανατρεπτική τέχνη τον αφήνει ανεπηρέαστο: «Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής», συνήθιζε να λέει ο Πάμπλο Πικάσο, ενώ ο μαρκήσιος Ντε Σαντ υπογράμμιζε ότι «η καταστροφή, όπως και η δημιουργία, είναι μια από τις αποστολές της φύσης».
Εμβρόντητοι μένουν οι συνομιλητές του με τη βαθιά γνώση του Γεργκ Ασμουσεν περί την παγκόσμια λογοτεχνία. Η φράση του Κολομβιανού συγγραφέα Νικολάς Γκόμες Ντάβιλα «ο σύγχρονος άνθρωπος καταστρέφει περισσότερα όταν χτίζει παρά όταν γκρεμίζει», δεν του είναι άγνωστη. Συμμερίζεται αδιαμφισβήτητα τον προβληματισμό του Αμερικανού νομπελίστα Τζον Στάινμπεκ, ο οποίος αναρωτιόταν «γιατί η πρόοδος μοιάζει τόσο πολύ με την καταστροφή» και χαίρεται βλέποντας τις επίμοχθες προσπάθειές του να καρποφορούν μαζί με τον Νίκο Καζαντζάκη, που γράφει κάπου: «Ηταν μια ωραία καταστροφή».
Τα υλικά του, όταν μαστορεύει τεχνουργώντας, όταν ανορθώνει τις οικονομίες, όταν αναστηλώνει τα ελλείμματα, όταν φιλοτεχνεί τους προϋπολογισμούς, είναι λοιπόν ευγενή. Παρμένα όχι από κάποια ταπεινή μάντρα οικοδομών, αλλά απ” το απαύγασμα της διεθνούς ποίησης, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της πολιτικής σκέψης. «Μπορείς να βγάλεις εξίσου πολλά λεφτά από την καταστροφή ενός πολιτισμού, όσα και από το χτίσιμό του», τονίζει η Αμερικανίδα Μάργκαρετ Μίτσελ και ο Γεργκ έχει κάνει σημαία τη ρήση.
Ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη: «Οταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη», δεν τον κάνει να ορρωδεί. Ηρθε στην Αθήνα κομίζοντας νέα πακέτα μέτρων, βγαίνει σαφάρι με τους συν αυτώ, εγκαινιάζει την κυνηγετική περίοδο παραχωρώντας μας γενναιόδωρα τον ρόλο των θηραμάτων. Το κακό για εμάς είναι ότι μάλλον γνωρίζει την αποστροφή του Γάλλου συγγραφέα Πιερ Νταντινό: «Ημασταν στο χείλος του γκρεμού, αλλά μετά κάναμε ένα βήμα μπροστά». Ο κακός μας ο καιρός προοιωνίζεται υψηλές θερμοκρασίες ίσαμε την Παρασκευή.
Μετέωρος
