Οι περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα δρώμενα, τα happenings και τα events του Άργους και του Ναυπλίου, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, απευθύνονται σε μικρά παιδιά
Σε μικρά παιδιά και σε οικογένειες. Και οι δυο επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας είναι οικογενειοκρατούμενες πόλεις. Συντηρητικές, με αργούς ρυθμούς ζωής, πολύ αργούς ρυθμούς ζωής και ελάχιστα δείγματα οποιασδήποτε πρωτοπορίας.
Ταυτόχρονα ζούμε σε περιοχές που επικρατεί η “καθωσπρέπει” αντίληψη, “το τί θα πει ο κόσμος”, “τα εν οίκω μη εν δήμω” και πάει λέγοντας. Χριστιανικές κοινωνίες, με παραδοσιακές αντιλήψεις και τρόπο ζωής. Kαλώς ή κακώς. Δεν εξετάζεται αυτό το ζήτημα. Οι νέοι άνθρωποι μέσα σε αυτό το κλίμα δε βρίσκουν δυστυχώς πολλά πεδία έκφρασης. Αναφέρομαι στους νέους από 20 ως 45 ετών. Ασφυκτιούν. Καταπιέζονται ή προσποιούνται για να επιβιώσουν σε μια σεμνότυφη και σοβαροφανή περιοχή.
Όλα αυτά όμως μάλλον αφορούν την επιφάνεια των πραγμάτων. Το πέπλο των γεγονότων. Στο βάθος των φαινομένων μάλλον οι κοινωνίες είναι ιδιαιτέρως διεφθαρμένες και διαστροφικές.
Δεν εξηγείται αλλιώς η επιλογή της Κατερίνας Στικούδη στις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου Ναυπλιέων, ούτε η χορεύτρια Αναστασία Γιούσεφ στις καρναβαλικές εκδηλώσεις του Δήμου Άργους-Μυκηνών.
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τις κοπέλες. Και πανέμορφες είναι και υπέροχες σε αυτό που κάνουν. Ας έρθουν και αυτές και άλλες τόσες μαζί τους. Ας γίνουν και Διονυσιακά όργια στις πλατείες του Άργους και του Ναυπλίου. Ας γίνουμε Ρίο με ξώβυζες κορασίδες και γυμνούς νεανίες στους δρόμους και τα άρματα. Καμία αντίρρηση. Θα γουστάρουμε κιόλας.
Εκεί που έγκειται το πρόβλημα είναι στο πως μια συντηρητική και οικογενειοκρατούμενη κοινωνία επιλέγει σα δημόσιο θέαμά της, σα θέαμα που προσφέρει η ίδια στον εαυτό της, την ηδονοβλεψία. Πως επιλέγει να ποτίσει τα μυαλά των μικρών παιδιών, που σε αυτά και μόνο αυτά απευθύνεται η γιορτή, με εικόνες σωματικής έκδοσης και προβολής μικροαστέρων που δεν διακρίνονται στο πανελλήνιο ούτε για το πνευματικό τους υπόβαθρο ούτε βεβαίως για την πολιτιστική προσφορά τους. Αλλά μόνο για τα σωματικά και κινητικά κάλλη τους. Δεν αντιλαμβάνονται άραγε τα μικρά κοριτσάκια και αγοράκια του δημοτικού πως έτσι πρέπει να γίνουν, έτσι πρέπει να κουνιούνται για να γίνουν αντικείμενο προσοχής στο μέλλον; Αυτό θα ήταν και αυτό θα είναι πια το νόημα της κάθε δημόσιας γιορτής; Αυτό επιλέγει ο κάθε Δήμος, ο κάθε δημότης δηλαδή για τα παιδιά του;
Επαναλαμβάνω. Καμία αντίρρηση. Αρκεί όλον τον υπόλοιπο χρόνο να μην προσποιούμαστε μαζικά την τάξη και την ηθική.
Μόνο μια βαθιά διεφθαρμένη και διεστραμμένη κοινωνία θα μπορούσε να συνδυάζει αυτά τα δυο φαινόμενα. Και μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, περί αυτού πρόκειται.
Μario Vagman
