Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Η Μεγάλη Ύφεση της περιόδου 1873-1893 έδωσε τον A΄ παγκόσμιο πόλεμο. Η Μεγάλη Ύφεση του 1929 έδωσε τον Κεϋνσιανισμό σαν (προσωρινή) απάντηση και το Β΄παγκόσμιο πόλεμο(σαν τελική). Η κρίση του 1968-1982 έδωσε τοννεοφιλελευθερισμό .
Η κρίση όμως συνεχίζεται και καθώς δεν έχει να κάνει με την ελλιπή ζήτηση αλλά με τη χαμηλή κερδοφορία, η αναζήτηση νέο-κεϋνσιανών λύσεων δεν μπορεί να απαντήσει στο πρόβλημα.
Ο Κεϋνσιανισμός απέτυχε, ο νεοφιλελευθερισμός αποδείχθηκε ανεπαρκής. Τώρα ;
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, με όποιο πρόσωπο και εάν εμφανίζεται, επιλέγει την επέκταση των τοπικών, μη περιορισμένων , πολέμων σαν το επόμενο στάδιο της «απάντησης». Από την Ουκρανία (με τις εξελίξεις να είναι καταιγιστικές) έως το εκτεταμένο μέτωπο της Μέσης Ανατολής.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες, δεν υπάρχουν περιθώρια για δάκρυα.
« Χθες το βράδυ ήταν φρίκη . Το σπίτι μου τιναζόταν κάθε πέντε λεπτά! Μπορούσα να ακούω τα παιδιά στα σπίτια των γειτόνων μας να κλαίνε από τον τρόμο όλη τη νύχτα. Ας γίνει γνωστό στο Ισραήλ, ότι όσο περισσότερο μας σκοτώνουν , τόσο ισχυρότεροι θα γινόμαστε . Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε . Θα προτιμούσα να πεθάνω με την οικογένειά μου κάτω από τα ερείπια του σπιτιού μας ,από το να υπογραφεί μια ταπεινωτική ανακωχή. Χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη ».
Αυτή είναι η γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας της νεολαίας στη Γάζα (οι οποίοι αποτελούν το 65 % των 1,8 εκ. κατοίκων). Παρά τις βαριές απώλειες δεν θέλουν μια απλή κατάπαυση του πυρός. Η απόφαση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων να παραμείνουν, κάτω από αυτές τις συνθήκες , στα σπίτια τους, παρά τις «φιλικές συμβουλές» του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου να τα εγκαταλείψουν, αποδεικνύει το μέγεθος της αποφασιστικότητας τους.
Ο Haider Eid , αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο al-Aqsa της Γάζας, σημειώνει :
« Η Παλαιστίνη δεν χρειάζεται από τον κόσμο σήμερα απλά μια καταδίκη των σφαγών στη Γάζα και της πολιορκίας , αλλά την απονομιμοποίηση της ιδεολογίας που παράγει αυτή την πολιτική και την δικαιολογεί ηθικά και πολιτικά».
Αυτή η απονομιμοποίηση της ιδεολογίας μάλλον δεν αφορά όσους τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχαν καταχωρήσει τη λέξη «ιμπεριαλισμός» στις ξύλινες διαλέκτους, όσους είχαν βιαστεί να πανηγυρίσουν για το θρίαμβο των ολοκληρώσεων, όσους υποκύψανε στα «αυτοκρατορικά» όνειρα, όσουςκαταδικάζανε τη βία από όπου και εάν προέρχεται, όσους ξεχάσανε τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο εθνικό, το διεθνικό και το κοινωνικό.
Η Γάζα δεν έχει ανάγκη από δάκρυα. Δεν ζητάει να καταδικάσουμε τις σφαγές σαν Φαρισαίοι ουμανιστές. Ζητάει να αναζητήσουμε το κόκκινο νήμα που θα συνδέσει τους αγώνες μας. Τον κοινό τόπο. Στη πολιτική πράξη και στόχευση.
