Αναλογισθείτε το μείγμα: Να είσαι αγόρι στη μετεφηβική ηλικία, να είναι η εποχή συντηρητική – ούτε γκομενάκι ούτε και καμιά τσόντα της προκοπής για να ξεδώσεις – να είναι καλοκαίρι και η νεανική τεστοστερόνη, φρέσκια και σε περίσσευμα, να τρέχει στο αίμα «ποτάμι» και να μην τολμάς να κυκλοφορήσεις δημοσίως με το σλιπ ή το μαγιό λόγω του ότι είσαι συνεχώς στο… «παρουσιάστε»! Άντε να σε δει η μάνα σου, η γιαγιά ή καμιά γειτόνισσα κουτσομπόλα… Να ξαπλώνεις σκεπασμένος με το σεντόνι και να σηκώνεις… αντίσκηνο!
Τα γράφω τώρα, αφού έχω γυρίσει απ’ την Αρβανιτά, στο Ναύπλιο, την όμορφα διαμορφωμένη στους χώρους της απ’ το Blueblanc , όπου με συγκίνηση και… νοσταλγία παρατηρούσα τη σειρά των καμπινών, αριστερά όπως κατεβαίνουμε τα σκαλιά, και αναθυμόμουν τις καμπίνες 8 και 9 (βελάκι στη φωτο), που προτιμούσαμε τότε, κάπου στις αρχές και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70… Για λόγους ευνόητους. Οι τσιμεντένιοι τους πάγκοι, καθώς χωνόντουσαν στους τοίχους είχαν τις μεγαλύτερες… τρύπες για παρατήρηση και κατόπτευση, κοινώς μπανιστήρι. Όπου μπαίναμε φουριόζοι σαν βλέπαμε «αξιόλογη» εμφανισιακώς γυναικεία παρουσία να μπαίνει στις διπλανές και βγαίναμε μετά από μισάωρο και βάλε…
Είχε τη δυσκολία του το «άθλημα» της κατόπτευσης της διπλανής καμπίνας στην Αρβανιτιά, πολύ το σκύψιμο, που έβγαινες, στο τέλος, πιασμένος. Άξιζε όμως, γιατί πολλές φορές η προσπάθεια, η αναμονή και η ταλαιπωρία επιβραβεύονταν! Ήταν, βέβαια, και φορές που μας παίρνανε χαμπάρι και σχολίαζαν: «είναι κάποιοι ανώμαλοι που κοιτάνε» ή, το χειρότερο, όταν το μάτι μας συναντιόταν με το μάτι… «συναδέλφου» που έκανε ανάλογη προσπάθεια από την άλλη πλευρά… Τότε αλλάζαμε και βγαίναμε σε χρόνο ρεκόρ και «από ’δω πάνε οι άλλοι»!
Πολύ καλύτερα ήταν τα πράγματα στη Νέα Κίο, πίσω από το καφενείο του Τσιμπούρη (σήμερα ταβέρνα των αδελφών Τσακίρη), όπου στο δυτικό μέρος, στο χέρσο, υπήρχαν διπλές καμπίνες με τοίχωμα από κόντρα πλακέ και κάτι τρύπες… να, σε όλα τα ύψη! Εκεί, μόνο, έπρεπε να είμαστε σε επιφυλακή γιατί γινόταν πολύ πιο εύκολα αντιληπτή η δίψα μας για… μάθηση της ανατομίας του γυναικείου σώματος, χώρια που επειδή ήσαν μόνον δυο, υπήρχε αναμονή λουομένων και η όποια καθυστέρηση στην καμπίνα σχολιαζόταν δημοσίως και μεγαλοφώνως! Ρεζιλίκια πράγματα αλλά, είπαμε, ο χείμαρρος της τεστοστερόνης ήλεγχε και καθοδηγούσε σκέψεις και ενέργειες!
Δυστυχώς, κάπου στα 1973, το «άθλημα» της παρατήρησης στις καμπίνες, δέχτηκε ένα συντριπτικό χτύπημα από μια νέα μόδα. Τα μπουρνούζια. Στεγνώνανε οι γυναίκες και τα κορίτσια στον ήλιο, φόραγαν το μπουρνούζι τους και φεύγανε, χωρίς να αλλάξουνε. Στις καμπίνες μπαίνανε, πλέον, σχεδόν μόνο οι γριές! Και αναγκαστικά κόπηκε και η παρατήρηση.
Ήταν τότε που αρχίσαμε να πιάνουμε και κανένα γκομενάκι και η «χειρωνακτική εργασία» εκ των πραγμάτων περιορίστηκε!
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
