σιες υπαίθριες συναθροίσεις».
Στην πραγματικότητα εισάγεται ένα σύνολο διατάξεων που καθιστούν οποιαδήποτε διαδήλωση δυνητικά «απαγορευμένη» και τελικά οδηγούν σε φαλκίδευση του δικαιώματος της συνάθροισης και των διαδηλώσεων απέναντι σε αντιλαϊκές επιλογές των κυβερνήσεων.
Η αστυνομία αποκτά υπέρμετρες αρμοδιότητες ως προς την απαγόρευση και τη διάλυση των συγκεντρώσεων. Μπορεί δηλαδή να αποφασίζει την απαγόρευση, διάλυση των συγκεντρώσεων ή την αλλαγή πορείας επικαλούμενη ασαφή κριτήρια, που αφορούν «τη δημόσια ασφάλεια και τον κίνδυνο αξιόποινων πράξεων», αλλά και πιθανολογούμενη (;) «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής της περιοχής».
Ορίζεται οργανωτής της συγκέντρωσης υπεύθυνος κατά νόμο με σοβαρές ευθύνες όχι μόνο ως προς την ενημέρωση των αστυνομικών αρχών αλλά και με ευθύνες ως προς την περιφρούρηση της συγκέντρωσης, πράγμα ανέφικτο στην πράξη για τα σωματεία. Το γεγονός ότι υπάρχουν αξιώσεις αποζημίωσης για βλάβες της ζωή ή της ιδιοκτησίας εξοντώνει τα σωματεία και στην ουσία απαγορεύει τη διαδήλωση. Στον στόχο αυτό συντελεί και το ότι ανάγεται σε ιδιώνυμο αδίκημα η συμμετοχή σε διαδήλωση που έχει απαγορευτεί!!
Επιπλέον, εισάγεται η έννοια της «αναλογικής κατάληψης» του δημόσιου χώρου ανάλογα με το μέγεθος της συγκέντρωσης, κάτι που είναι ασαφές, δημιουργεί τριβές και συντελεί στον περιορισμό του δικαιώματος της συνάθροισης.
Είναι προφανές ότι το συνολικό πλαίσιο των μέτρων -που έγιναν γνωστά από τον τύπο και χωρίς κανένα διάλογο με τους συνδικαλιστικούς φορείς- οδηγεί συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα σε ασφυκτικό περιορισμό. Δυνητικά και στις κατάλληλες συνθήκες, αφορά όποιον πολίτη, σωματείο, συλλογικότητα θελήσει να διαμαρτυρηθεί δημοκρατικά για κυβερνητικές αποφάσεις.
Κάθε πρόθεση περιστολής και καταστολής του δημοκρατικού και με αγώνες κατακτημένου δικαιώματος στη δημόσια συνάθροιση και διαδήλωση θα μας βρει απέναντι, στους δρόμους των συλλογικών διεκδικήσεων και του αγώνα!
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Αργολίδας
