Η ανθρωποφαγία της θάλασσας
Το δυσάρεστο, ομολογουμένως πρωτοφανές, περιστατικό στο λιμάνι της Ερμιόνης, κατά το οποίο ιστιοφόρο σκάφος προσέκρουσε πάνω σε ελλιμενί
ζοντα σκάφη κατά τον κατάπλου σίγουρα μας σόκαρε όλους. Σειρά λαθών, έλλειψη εμπειρίας όπως φαίνεται, αλλά και ψυχραιμίας εκ μέρους του κυβερνήτη του σκάφους οδήγησαν σε μία χαοτική κατάσταση, όπως θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς.
Κι αν τα γεγονότα που όλοι είδαμε στις οθόνες μας μάς σόκαραν, υπάρχει και κάτι άλλο που μας σοκάρει κάθε φορά που θα συμβεί κάποιο αντίστοιχο γεγονός ακόμα και αν η ζημιά που τυχόν προκληθεί είναι πολύ μικρότερη.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την ανθρωποφαγία στα σχόλια.
Στην Ελλάδα έχουμε πλάσει έναν μύθο γύρω από τη θάλασσα και το ταξίδι σε αυτήν. Μας αρέσει να μιλάμε για τα μυστικά της ιστιοπλοΐας για παράδειγμα ή την τέχνη της ιστιοπλοΐας. Μας αρέσει πολύ και η λέξη ναυτοσύνη, μία λέξη που ίσως πια να έχει χάσει λίγο και τη βαρύτητά της αφού όλα όσα περιλαμβάνει ορίζονται εδώ και πολλά χρόνια από τους σχετικούς κανονισμούς και δεν επαφίενται στην ευχέρεια του καθενός αν θα τα ακολουθήσει ή όχι.
Μας αρέσει να παρουσιάζουμε τη θάλασσα ως κάτι που απευθύνεται σε λίγους. Συνήθως σε αυτούς που γεννήθηκαν με… μια σκότα στο χέρι; Γιατί τί άλλο μπορεί να καταλάβει κανείς όταν αμέσως μόλις δούμε κάποιον λιγότερο έμπειρο να κάνει κάποιο λάθος σπεύδουμε να τον χαρακτηρίσουμε ως άχρηστο, επικίνδυνο, άναυτο;
Ατάκες όπως πήρε ένα δίπλωμα από μια σχολή και νομίζει ότι έγινε καπετάνιος κυριαρχούν στα σχόλια ενώ αν τύχει και κάνει κάποιος μία ερώτηση όλο και κάποιος θα βρεθεί να απαντήσει φίλε, αν δεν ξέρεις καλύτερα βρες κάτι άλλο να κάνεις.
Δεν συζητάμε βέβαια τί συμβαίνει αν κάποιος αποφασίσει να αγοράσει σκάφος και να ασχοληθεί με αυτό αν δεν έχει στο ιστορικό του τουλάχιστον 30 εμπειρίας. Είναι ο άσχετος που έχει έρθει να κάνει ζημιά στον κλάδο και κακώς αποφάσισε να μπεί σε αυτόν αφού δεν ξέρει.
Αναρωτιέται κανείς πώς έμαθαν όλοι αυτοί που κάνουν αυτά τα σχόλια.
Την ίδια στιγμή αυτοί οι ίδιοι που τόσο μάχονται να μας προστατέψουν από τους δημόσιους κινδύνους που βγαίνουν στη θάλασσα και παίρνουν τον κόσμο στον λαιμό τους, αντιτίθενται σε κάθε βήμα που γίνεται προς την αναβάθμιση του διπλώματος στη χώρα μας. Το βλέπουμε κάθε φορά που η συζήτηση θα έρθει στα ΙΕΚ που προσφέρουν την ειδικότητα χειριστή σκάφους. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή σε πιάνουν κορόιδο να σου πάρουν τα λεφτά είναι μόνο μερικά από τα σχόλια που θα κάνουν όλοι αυτοί που… ξεχειλίζουν ναυτοσύνη. Λες και τα 8 μαθήματα των ομίλων σε κάνουν καπετάνιο…
Μία επιθετικότητα άνευ ουσίας και προς πάσα κατεύθυνση.
Το ίδιο φυσικά μοντέλο ακολουθείται σε μεγάλο βαθμό και στο αθλητικό κομμάτι της ιστιοπλοΐας ανοιχτής θαλάσσης. Ακόμα και σε μεγάλους ομίλους έχουμε ακούσει περιστατικά που οι μαθητές ή οι νέοι ιστιοπλόοι δέχονται την ειρωνεία ή ακόμα γιουχάρονται και μάλιστα συχνά με αισχρό τρόπο για τα πράγματα που δεν γνωρίζουν.
Μα αν γεννιόμασταν με έμφυτη τη γνώση, ποιός ο λόγος να πάμε σε μία σχολή ιστιοπλοΐας; Ψιλά γράμματα για την υψηλή διανόηση της θάλασσας που προτιμά να περιοριστεί στο είναι βλάκας και έχει έρθει για να βρεί γκόμενα.
Αναρωτιόμαστε μετά γιατί δεν πάει ο κόσμος ιστιοπλοΐα στη χώρα των 14.000 χλμ ακτογραμμής. Γιατί ενώ έκανε τα μαθήματα δεν συνέχισε.
Έλα μου ντε, γιατί άραγε;
Ε. Μέντη
