Όσοι τόσα χρόνια είχαν το χρέος να δημιουργήσουν ένα δημόσιο σύστημα υγείας αξιόπιστο, με επάρκεια ανθρώπινου δυναμικού και μέσων, δεν το έκαναν.
Με επιτυχία όμως ταϊσαμε πολυεθνικές του φαρμάκου και κυκλώματα στον χώρο της Υγείας, διώξαμε πολλούς νέους γιατρούς στο εξωτερικό αφού οι συνθήκες που τους προσφέραμε ήταν μόνο για ήρωες (και προ κορωνοϊού), αυτούς που κρατήσαμε εδώ τους απαξιώσαμε και τους ρίξαμε σε ένα στρεβλό σύστημα, περιορίσαμε τις δαπάνες για την Υγεία ώστε να ολοκληρωθούν με επιτυχία τα μνημόνια και να φτάσουμε να κυνηγάμε τα πρωτογενή πλεονάσματα της κανονικότητας.
Για χρόνια, η εγκληματική ανεπάρκεια των ΜΕΘ έστελνε τους συγγενείς ασθενών στα βουλευτικά γραφεία μήπως και «κατόπιν παρέμβασης» σωθούν. Ο Π. Πολάκης μπορεί να μην κατάφερε να ανοίξει τις ΜΕΘ, αλλά ζήτησε να πάει εθελοντικά στην ομάδα του ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ. Κάτι θα ήταν κι αυτό, αν δεν το διατυμπάνιζε στο fb, κάτι σαν sponsored …αλληλεγγύη.
Για χρόνια, η εγκληματική ανεπάρκεια των ΜΕΘ έστελνε τους συγγενείς ασθενών στα βουλευτικά γραφεία μήπως και «κατόπιν παρέμβασης» σωθούν. Ο Π. Πολάκης μπορεί να μην κατάφερε να ανοίξει τις ΜΕΘ, αλλά ζήτησε να πάει εθελοντικά στην ομάδα του ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ. Κάτι θα ήταν κι αυτό, αν δεν το διατυμπάνιζε στο fb, κάτι σαν sponsored …αλληλεγγύη.
Αποκαλύπτονται, βέβαια, και οι αλληλεξαρτήσεις μιας κατά τα άλλα σπαρασσόμενης από αντιθέσεις κοινωνίας. Ποιος το περίμενε ότι ο ιός θα «έπιανε» τον Μαρινάκη που τόσο καιρό δεν πιάνει η δικαιοσύνη ή ότι θα έμπαινε στα γκλάμουρ πλατό των πρωινάδικων και θα χάναμε για λίγες μέρες τη… Φαίη!
Στα σοβαρά τώρα, πλέον των άλλων, η τεράστια εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές έως και του πιο απλού ιατρικού εξοπλισμού και υλικών, αναδεικνύει ένα δομικό παραγωγικό πρόβλημα που σε έκτακτες συνθήκες μπορεί να παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, όταν κάθε χώρα κοιτάει τον εαυτό της και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πάει περίπατο, εξαιρουμένων των χωρών σε πολιτική καραντίνα όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα και σε ένα βαθμό η Κίνα.
Ίσως κάποιοι σκεφτούν πως δεν είναι η ώρα για όλα αυτά. Όπως και να έχει, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η αυταπάρνηση γιατρών και νοσηλευτών δεν μπορεί να ανατρέψει μια πολύ δύσκολη και ανεπαρκή κατάσταση στα νοσοκομεία.
Η υπευθυνότητα όλων μας απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινότητα (που λένε ακόμα και οι φανατικότεροι οπαδοί του ατομικισμού) είναι αυτή τη στιγμή ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να κάνουμε.
Η υπευθυνότητα όλων μας απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινότητα (που λένε ακόμα και οι φανατικότεροι οπαδοί του ατομικισμού) είναι αυτή τη στιγμή ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να κάνουμε.
Όμως, τα δύο μεγάλα θέματα της περιόδου ήρθαν με όρους επιβίωσης, σχεδόν υπαρξιακούς, να ταράξουν ξανά την «κανονικότητά» μας και να απαιτήσουν μια ενεργητική στάση αντιμετώπισής τους.
Το ένα είναι η επιδημία του κορωνοϊού, οι δυνατότητες ενός κράτους και μιας κοινωνίας να αντιμετωπίσει έκτακτες συνθήκες, η αξία του δημόσιου συστήματος υγείας, καθώς και το πού θα οδηγήσουν οι τεράστιες συνέπειες στην οικονομία και με ποιους όρους και για ποιους θα ξανασταθεί στα πόδια της. Κι αυτά σε συνθήκες που αποκαλύπτονται τα όρια εισαγόμενων λύσεων, σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Το δεύτερο είναι το ζήτημα της Τουρκίας και το προσφυγικό, με την τουρκική προκλητικότητα και τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς εις βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να μην σταματούν.
Στον χρόνο που (όσοι και όσο) έχουμε ας ξανασκεφτούμε και ας επαναϊεραρχήσουμε τα πράγματα. Ας προβληματιστούμε για το τι χώρα και τι κοινωνία θέλουμε. Με κριτήριο τον άνθρωπο και την κοινότητα, με την αξία που τους δίνουμε αυτές τις «έκτακτες» μέρες. Ας σκεφτούμε λοιπόν, όσο παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι ως κοινωνία και ζωντανοί, το πώς θέλουμε να είναι το μετά, γιατί δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι «τίποτα δεν θα είναι όπως πριν».
Και γιατί οι κατακλυσμοί δεν περιμένουν να προετοιμαστούμε για να ξεσπάσουν. Αυτό δείχνει και η τελευταία μας περιπέτεια…
Το ένα είναι η επιδημία του κορωνοϊού, οι δυνατότητες ενός κράτους και μιας κοινωνίας να αντιμετωπίσει έκτακτες συνθήκες, η αξία του δημόσιου συστήματος υγείας, καθώς και το πού θα οδηγήσουν οι τεράστιες συνέπειες στην οικονομία και με ποιους όρους και για ποιους θα ξανασταθεί στα πόδια της. Κι αυτά σε συνθήκες που αποκαλύπτονται τα όρια εισαγόμενων λύσεων, σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Το δεύτερο είναι το ζήτημα της Τουρκίας και το προσφυγικό, με την τουρκική προκλητικότητα και τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς εις βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να μην σταματούν.
Στον χρόνο που (όσοι και όσο) έχουμε ας ξανασκεφτούμε και ας επαναϊεραρχήσουμε τα πράγματα. Ας προβληματιστούμε για το τι χώρα και τι κοινωνία θέλουμε. Με κριτήριο τον άνθρωπο και την κοινότητα, με την αξία που τους δίνουμε αυτές τις «έκτακτες» μέρες. Ας σκεφτούμε λοιπόν, όσο παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι ως κοινωνία και ζωντανοί, το πώς θέλουμε να είναι το μετά, γιατί δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι «τίποτα δεν θα είναι όπως πριν».
Και γιατί οι κατακλυσμοί δεν περιμένουν να προετοιμαστούμε για να ξεσπάσουν. Αυτό δείχνει και η τελευταία μας περιπέτεια…
