Η αγάπη μου για το νερό είναι εμμονική - Ζωγραφίζω βιωμένους προσωπικούς παραδείσους
Η καταγωγή μου είναι από την Πελοπόννησο ,από την Αργολίδα και την Αρκαδία .Γεννήθηκα στην Αθήνα .Από τα παιδικά μου χρόνια η ελευθερία μου μου ήταν συνδεδεμένη με την φύση και κυρίως με τη θάλασσα, λέει η Μαρία Φιλοπούλου.
Περνούσα τις διακοπές μου (μόλις έκλειναν τα σχολεία μέχρι να ανοίξουν )στην Αργολίδα ,στο Πορτο Χέλι ,δίπλα στο νερό ,με ένα ποδήλατο .
Νομίζω ,ότι αυτά τα βιώματα ,της παιδικής ηλικίας ,τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας ,τις μυρωδιές ,τους ήχους ,το φως, την θερμοκρασία ακόμη.
Με αφορμή την Αναδρομική μου έκθεση στα Ερμουπόλεια της Σύρου το 2009 για τα 20 χρόνια της δουλειάς μου ,ψάχνοντας τα έργα των πρώτων χρόνων προ σχολής βρήκα ,μία ακουαρέλα με κολυμβήτρια ,θαλασσινά τοπία ,εσωτερικά κι άλλα με τα οποία ασχολούμαι ακόμη μέχρι τώρα .
Η θεματολογία μου στην αρχή ήταν τζαμαρίες ,εσωτερικοί χώροι, θερμοκήπια και μετά σιγά-σιγά τόλμησα και βγήκα προς το νερό. Η αγάπη μου γι’ αυτό είναι εμμονική.
Οπως στη ζωή μου,έτσι και στη ζωγραφική μου, το νερό , είναι ζωτικό στοιχείο.
Κατά τον Ευρυπίδη στην Ιφιγένεια εν Ταύροις ,η θάλασσα ξεπλένει τα δεινά των ανθρώπων .
Το νερό είναι αντίδοτο είναι μια μικρή πατρίδα που την κουβαλάμε και στην οποία μπορούμε να πάμε πάντα για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας .Ετσι λειτουργεί και σε μένα το νερό.
Ζωγραφίζετε με διαύγεια τους προσωπικούς σας Παράδεισους. Πόσο δύσκολο είναι να ενδοσκοπείτε σε αυτούς;
Δημιουργώ χώρους ,διότι έχω την ανάγκη ,ενός δικού μου προσωπικού ,κλειστού χώρου για να ελευθερωθώ .Εξαιτίας αυτής ανάγκης δημιουργείται στα έργα μου μια ευρυγώνια προοπτική .Θέλω να αισθανθώ ότι είμαι μέσα στο χώρο που ζωγραφίζω κάτι σα φωλιά ,όπου αισθάνομαι ασφαλής και σε μια αγκαλιά .Ετσι δημιουργώ το δικό μου παράδεισο ,όπου θα ήθελα ιδανικά να έρθει και ο θεατής αυτόν και να έχει την ίδια αίσθηση ευτυχίας που έχω εγώ .
Τι θα θέλατε να εκφράσετε μέσα από την τέχνη σας σε επαφή πάντα με το κοινό; Θα θέλατε να του ανοίξετε δρόμους και προοπτική μέσα από το ταξίδι του προσωπικού σας Παράδεισου;
Ζωγραφίζω βιωμένους προσωπικούς παραδείσους. Την ευτυχία ,την χαλάρωση ,την ένωση με τη φύση ,τον ερωτισμό που νιώθουν οι λουομένοι μέσα στο νερό ,ένα ευτυχές μεσοδιάστημα που μπορεί να προηγηθεί ή να έπεται ,μιας δύσκολης δυσάρεστης εμπειρίας.Νομίζω ότι η ύπαρξη είναι μια λεπτή ισορροπία ,της επίγνωσης ότι ευτυχισμένες στιγμές είναι πολύτιμες και πρέπει να της αναγνωρίζουμε και να τις εκτιμάμε .Ζωγραφιζω λοιπόν τα σύνορα της ευτυχίας απομονωμένης από το πριν και το μετά δεν υπάρχει χρόνος μόνο τόπος
Φτιάγνω κυρίως μεγάλα έργα γιατί είναι σα να μπαίνω μέσα σε αυτά όταν ζωγραφίζω αισθάνομαι ότι πλάθω ένα σκηνικό μέσα στο οποίο ζω και θέλω να προσκαλέσω το θεατή να εισέλθει και να μοιραστεί τη δική μου εμπειρία .
.Η ζωγραφική σας είναι καθαρά βιωματική. Πόσο δύσκολο είναι τεχνικά να αποτυπώνετε στον καμβά το στοιχείο του νερού;
Ζωγραφίζω παρατηρώντας το ορατό .Παρουσιάζοντας την δική μου πραγματικότητα ,το πως βλέπω τον κόσμο .
Επιμένω στο τελάρο γιατί παρόλες τις διαστάσεις του ,μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ .Μ´ ενθουσιάζει να δημιουργώ ένα τρισδιάστατο χώρο σ ´ ένα δισδιάστατο μέσο .Αυτή είναι η μαγεία της ζωγραφικής.
Το νερό με την πολυπλοκότητά του μου δίνει άπειρα ερεθίσματα για να εκφραστώ .Λόγω της αγάπης μου προς αυτό ,έχω ανάγκη να το αποτυπώσω , όπως το βλέπω και όπως το αισθάνομαι .
Οι φιγούρες σας μοιάζουν να επιστρέφουν στο αρχέγονο και μητρικό αυτό στοιχείο. Πως συνδέεται αυτό με την γέννηση του ανθρώπου από τη μητέρα;
Στην έκθεση μου στο Παρίσι το 2006 έχει προλογίσει τον κατάλογο μου ο Daniel Sibony ,ψυχίατρος που γράφει βιβλία για την τέχνη .Είχε πει : Ίδια η σάρκα του έργου επιφυλάσσει την υπόσχεση μιας μεταστάσεις γιατί το δροσερό αυτό νερό διάστικτο από κολυμβητές πάλλεται από ένα ζωηρό ρυθμό που το αναστατώνει και το αναβαπτίζει το γαλάζιο νερό δεν αποτελεί πλέον ένα απλό περιβάλλον ένα τόπο υποδοχής για τα κορμιά αυτά που κολυμπούν εντός του καθώς τρέπεται σε ένα εντελώς διαφορετικό στοιχείο ένα είδος πρωτόγονης κοσμικής σούπας σπαρμένης με σάρκες ζώσες και φωτεινές .Τρέπεται στο αληθινό πρόσωπο της ζωγραφικής :κάτι νέο που αποκτά υπόσταση μέσω των ευφυών παιχνιδιών του φωτός .
Επίσης έγραφε ότι :οι Κολυμβητές είναι μέσα σε μήτρα ,απόλυτα προστατευμένοι .
Η δουλειά σας εκφράζει με σαφήνεια την επιστροφή στη φύση και το άπειρο. Είναι λοιπόν το οξυγόνο που όλοι χρειαζόμαστε στην εποχή μας;
Στη φύση ,ίσως ,εκεί ο πολιτισμένος άνθρωπος να μπορεί να βρει πληρότητα και γαλήνη .Εγώ στη φύση συναντώ την ευτυχία την ηρεμία και την ελευθερία και αυτή την αίσθηση ,θέλω να μεταφέρω στα έργα μου.
Πως βλέπετε εσείς η ίδια την διαδρομή της θεματολογίας σας και την προτίμηση ή κατάληξη σας στους κολυμβητές και τη φύση;
Σπούδασα στο Παρίσι. Εψαχνα να βρω το φως ,στο Παρίσι ,πράγμα δυσεύρετο ,έβαζα το καβαλέτο σε μια γωνία το εργαστήριο του Κρεμονίνι , ακριβώς κάτω από τις μεγάλες τζαμαρίες οροφής και δίπλα σε τρία παράθυρα που εβλεπαν στον κήπο .Έχοντας το κεφάλι μου σταθερό κοιτούσα δεξιά αριστερά πάνω κάτω με την άκρη του ματιού αυτό με έκανε να αισθάνομαι τελείως ελεύθερη .Μου δημιουργούσε παράλληλα μια αίσθηση ιλίγγου ,ανατροπής και κινήσης . Ανατροπης της καθιερωμένης εικόνας του χώρου ,από που γεννιέται μια εικόνα καινούργια αλλά εντελώς πραγματική . Φτιάγνω το δικό σύμπαν.
Οταν γύρισα στην Ελλάδα βρήκα ένα πολύ φωτεινό εργαστήριο Στην οδό Τροφωνίου στο σταθμό Λαρίσης ένα παλιό νεοκλασικόόπου εκεί μαγεύτηκα από μία σιδερένια σκάλα υπηρεσίας κόντρα σε ένα φωτεινό παράθυρο ,είχε σχέση με την τζαμαρία στο Παρίσι, με τα σίδερα τζαμαρίας .Με συγκινούσε η κίνηση της σκάλας ήταν σα να χόρευε ,μου προκαλούσε προκαλούσε ίλιγγο .Εκτός από το δυνατό φως βέβαια στη δουλειά μου στην Ελλάδα μπήκε και το χρώμα .Εκανα μια σειρά με εσωτερικά κι αυτά με ευρυγωνία θέαση .Το 1993 Αλλάζοντας εργαστήριο, μετακόμισα στην Κηφισιά ,δεν ήξερα τι να κάνω ,σε ένα καινούργιο χώρο και κατέληξα στα θερμοκήπια του Σχοινιά ,που ήταν εγκαταλελειμμένα τότε.Είχα ήδη φτιάξει ένα θερμοκήπιο από τυχαία ,στην πρώτη μου έκθεση στην Γκαλερί Ώρα .Πάλι είναι ο ίδιος χώρος απλώς εδώ έχουμε τα σκισμένα νάιλον των θερμοκηπίων και μπαίνει ένα ζωντανό στοιχείο, τα φυτά. Δούλεψα πάλι εμμονικά για μια πενταετία πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Όταν έκανα τα θερμοκήπια στον Σχοινιά , έβγαινα προς τη θάλασσα ,όπου σχεδίαζα και ζωγράφιζα μια σειρά από παραλίες. Σιγά σιγά ,έπαψα να φοβάμαι τον ανοιχτό χώρο ,βλέποντας ,ότι αυτό που βγαίνει, είναι πραγματικά προσωπικό .Έκανα μια σειρά από παραλίες και ταξιδιώτες σε καράβια .Οι κολυμβητές ήλθαν μετά και οι κολυμβητές κάτω από το νερό . Ο χώρος είναι πάλι κλειστός αλλά ταυτόχρονα απεριόριστος ,το πάνω μέρος του βυθού ,το νερό, η άμμος ή τα βράχια δημιουργούν το «κλειστό» χώρο .Οι κολυμβητές σε πλήρη ελευθερία ,σώματα που έχουν χάσει την βαρύτητα τους ,σε ασυνήθιστες στην πραγματικότητα κινήσεις :τους ζωγραφίζω γυμνούς για να δώσω μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας.Θέλω να φαίνονται, σαν ανήκουν σ ´ αυτό το περιβάλλον. Το έντονο φως και η ανάκλαση του νερού πάνω στα γυμνά σώματα ,οι φυσαλίδες και η άμμος του βυθού,αρχαίες κολόνες μου δημιουργούν έναν ονειρικό κόσμο ,τον προσωπικό μου παράδεισο.
Περνούσα τις διακοπές μου (μόλις έκλειναν τα σχολεία μέχρι να ανοίξουν )στην Αργολίδα ,στο Πορτο Χέλι ,δίπλα στο νερό ,με ένα ποδήλατο .
Νομίζω ,ότι αυτά τα βιώματα ,της παιδικής ηλικίας ,τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας ,τις μυρωδιές ,τους ήχους ,το φως, την θερμοκρασία ακόμη.
Με αφορμή την Αναδρομική μου έκθεση στα Ερμουπόλεια της Σύρου το 2009 για τα 20 χρόνια της δουλειάς μου ,ψάχνοντας τα έργα των πρώτων χρόνων προ σχολής βρήκα ,μία ακουαρέλα με κολυμβήτρια ,θαλασσινά τοπία ,εσωτερικά κι άλλα με τα οποία ασχολούμαι ακόμη μέχρι τώρα .
Η θεματολογία μου στην αρχή ήταν τζαμαρίες ,εσωτερικοί χώροι, θερμοκήπια και μετά σιγά-σιγά τόλμησα και βγήκα προς το νερό. Η αγάπη μου γι’ αυτό είναι εμμονική.
Οπως στη ζωή μου,έτσι και στη ζωγραφική μου, το νερό , είναι ζωτικό στοιχείο.
Κατά τον Ευρυπίδη στην Ιφιγένεια εν Ταύροις ,η θάλασσα ξεπλένει τα δεινά των ανθρώπων .
Το νερό είναι αντίδοτο είναι μια μικρή πατρίδα που την κουβαλάμε και στην οποία μπορούμε να πάμε πάντα για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας .Ετσι λειτουργεί και σε μένα το νερό.
Ζωγραφίζετε με διαύγεια τους προσωπικούς σας Παράδεισους. Πόσο δύσκολο είναι να ενδοσκοπείτε σε αυτούς;
Δημιουργώ χώρους ,διότι έχω την ανάγκη ,ενός δικού μου προσωπικού ,κλειστού χώρου για να ελευθερωθώ .Εξαιτίας αυτής ανάγκης δημιουργείται στα έργα μου μια ευρυγώνια προοπτική .Θέλω να αισθανθώ ότι είμαι μέσα στο χώρο που ζωγραφίζω κάτι σα φωλιά ,όπου αισθάνομαι ασφαλής και σε μια αγκαλιά .Ετσι δημιουργώ το δικό μου παράδεισο ,όπου θα ήθελα ιδανικά να έρθει και ο θεατής αυτόν και να έχει την ίδια αίσθηση ευτυχίας που έχω εγώ .
Τι θα θέλατε να εκφράσετε μέσα από την τέχνη σας σε επαφή πάντα με το κοινό; Θα θέλατε να του ανοίξετε δρόμους και προοπτική μέσα από το ταξίδι του προσωπικού σας Παράδεισου;
Ζωγραφίζω βιωμένους προσωπικούς παραδείσους. Την ευτυχία ,την χαλάρωση ,την ένωση με τη φύση ,τον ερωτισμό που νιώθουν οι λουομένοι μέσα στο νερό ,ένα ευτυχές μεσοδιάστημα που μπορεί να προηγηθεί ή να έπεται ,μιας δύσκολης δυσάρεστης εμπειρίας.Νομίζω ότι η ύπαρξη είναι μια λεπτή ισορροπία ,της επίγνωσης ότι ευτυχισμένες στιγμές είναι πολύτιμες και πρέπει να της αναγνωρίζουμε και να τις εκτιμάμε .Ζωγραφιζω λοιπόν τα σύνορα της ευτυχίας απομονωμένης από το πριν και το μετά δεν υπάρχει χρόνος μόνο τόπος
Φτιάγνω κυρίως μεγάλα έργα γιατί είναι σα να μπαίνω μέσα σε αυτά όταν ζωγραφίζω αισθάνομαι ότι πλάθω ένα σκηνικό μέσα στο οποίο ζω και θέλω να προσκαλέσω το θεατή να εισέλθει και να μοιραστεί τη δική μου εμπειρία .
.Η ζωγραφική σας είναι καθαρά βιωματική. Πόσο δύσκολο είναι τεχνικά να αποτυπώνετε στον καμβά το στοιχείο του νερού;
Ζωγραφίζω παρατηρώντας το ορατό .Παρουσιάζοντας την δική μου πραγματικότητα ,το πως βλέπω τον κόσμο .
Επιμένω στο τελάρο γιατί παρόλες τις διαστάσεις του ,μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ .Μ´ ενθουσιάζει να δημιουργώ ένα τρισδιάστατο χώρο σ ´ ένα δισδιάστατο μέσο .Αυτή είναι η μαγεία της ζωγραφικής.
Το νερό με την πολυπλοκότητά του μου δίνει άπειρα ερεθίσματα για να εκφραστώ .Λόγω της αγάπης μου προς αυτό ,έχω ανάγκη να το αποτυπώσω , όπως το βλέπω και όπως το αισθάνομαι .
Οι φιγούρες σας μοιάζουν να επιστρέφουν στο αρχέγονο και μητρικό αυτό στοιχείο. Πως συνδέεται αυτό με την γέννηση του ανθρώπου από τη μητέρα;
Στην έκθεση μου στο Παρίσι το 2006 έχει προλογίσει τον κατάλογο μου ο Daniel Sibony ,ψυχίατρος που γράφει βιβλία για την τέχνη .Είχε πει : Ίδια η σάρκα του έργου επιφυλάσσει την υπόσχεση μιας μεταστάσεις γιατί το δροσερό αυτό νερό διάστικτο από κολυμβητές πάλλεται από ένα ζωηρό ρυθμό που το αναστατώνει και το αναβαπτίζει το γαλάζιο νερό δεν αποτελεί πλέον ένα απλό περιβάλλον ένα τόπο υποδοχής για τα κορμιά αυτά που κολυμπούν εντός του καθώς τρέπεται σε ένα εντελώς διαφορετικό στοιχείο ένα είδος πρωτόγονης κοσμικής σούπας σπαρμένης με σάρκες ζώσες και φωτεινές .Τρέπεται στο αληθινό πρόσωπο της ζωγραφικής :κάτι νέο που αποκτά υπόσταση μέσω των ευφυών παιχνιδιών του φωτός .
Επίσης έγραφε ότι :οι Κολυμβητές είναι μέσα σε μήτρα ,απόλυτα προστατευμένοι .
Η δουλειά σας εκφράζει με σαφήνεια την επιστροφή στη φύση και το άπειρο. Είναι λοιπόν το οξυγόνο που όλοι χρειαζόμαστε στην εποχή μας;
Στη φύση ,ίσως ,εκεί ο πολιτισμένος άνθρωπος να μπορεί να βρει πληρότητα και γαλήνη .Εγώ στη φύση συναντώ την ευτυχία την ηρεμία και την ελευθερία και αυτή την αίσθηση ,θέλω να μεταφέρω στα έργα μου.
Πως βλέπετε εσείς η ίδια την διαδρομή της θεματολογίας σας και την προτίμηση ή κατάληξη σας στους κολυμβητές και τη φύση;
Σπούδασα στο Παρίσι. Εψαχνα να βρω το φως ,στο Παρίσι ,πράγμα δυσεύρετο ,έβαζα το καβαλέτο σε μια γωνία το εργαστήριο του Κρεμονίνι , ακριβώς κάτω από τις μεγάλες τζαμαρίες οροφής και δίπλα σε τρία παράθυρα που εβλεπαν στον κήπο .Έχοντας το κεφάλι μου σταθερό κοιτούσα δεξιά αριστερά πάνω κάτω με την άκρη του ματιού αυτό με έκανε να αισθάνομαι τελείως ελεύθερη .Μου δημιουργούσε παράλληλα μια αίσθηση ιλίγγου ,ανατροπής και κινήσης . Ανατροπης της καθιερωμένης εικόνας του χώρου ,από που γεννιέται μια εικόνα καινούργια αλλά εντελώς πραγματική . Φτιάγνω το δικό σύμπαν.
Οταν γύρισα στην Ελλάδα βρήκα ένα πολύ φωτεινό εργαστήριο Στην οδό Τροφωνίου στο σταθμό Λαρίσης ένα παλιό νεοκλασικόόπου εκεί μαγεύτηκα από μία σιδερένια σκάλα υπηρεσίας κόντρα σε ένα φωτεινό παράθυρο ,είχε σχέση με την τζαμαρία στο Παρίσι, με τα σίδερα τζαμαρίας .Με συγκινούσε η κίνηση της σκάλας ήταν σα να χόρευε ,μου προκαλούσε προκαλούσε ίλιγγο .Εκτός από το δυνατό φως βέβαια στη δουλειά μου στην Ελλάδα μπήκε και το χρώμα .Εκανα μια σειρά με εσωτερικά κι αυτά με ευρυγωνία θέαση .Το 1993 Αλλάζοντας εργαστήριο, μετακόμισα στην Κηφισιά ,δεν ήξερα τι να κάνω ,σε ένα καινούργιο χώρο και κατέληξα στα θερμοκήπια του Σχοινιά ,που ήταν εγκαταλελειμμένα τότε.Είχα ήδη φτιάξει ένα θερμοκήπιο από τυχαία ,στην πρώτη μου έκθεση στην Γκαλερί Ώρα .Πάλι είναι ο ίδιος χώρος απλώς εδώ έχουμε τα σκισμένα νάιλον των θερμοκηπίων και μπαίνει ένα ζωντανό στοιχείο, τα φυτά. Δούλεψα πάλι εμμονικά για μια πενταετία πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Όταν έκανα τα θερμοκήπια στον Σχοινιά , έβγαινα προς τη θάλασσα ,όπου σχεδίαζα και ζωγράφιζα μια σειρά από παραλίες. Σιγά σιγά ,έπαψα να φοβάμαι τον ανοιχτό χώρο ,βλέποντας ,ότι αυτό που βγαίνει, είναι πραγματικά προσωπικό .Έκανα μια σειρά από παραλίες και ταξιδιώτες σε καράβια .Οι κολυμβητές ήλθαν μετά και οι κολυμβητές κάτω από το νερό . Ο χώρος είναι πάλι κλειστός αλλά ταυτόχρονα απεριόριστος ,το πάνω μέρος του βυθού ,το νερό, η άμμος ή τα βράχια δημιουργούν το «κλειστό» χώρο .Οι κολυμβητές σε πλήρη ελευθερία ,σώματα που έχουν χάσει την βαρύτητα τους ,σε ασυνήθιστες στην πραγματικότητα κινήσεις :τους ζωγραφίζω γυμνούς για να δώσω μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας.Θέλω να φαίνονται, σαν ανήκουν σ ´ αυτό το περιβάλλον. Το έντονο φως και η ανάκλαση του νερού πάνω στα γυμνά σώματα ,οι φυσαλίδες και η άμμος του βυθού,αρχαίες κολόνες μου δημιουργούν έναν ονειρικό κόσμο ,τον προσωπικό μου παράδεισο.
