Men only. Πρώτες μέρες του χρόνου κυκλοφόρησαν στο διαδίκτ
υο φωτογραφίες από την πρωτοχρονιάτικη γιορτή στο Σύνταγμα. Χαρούμενα πρόσωπα συνωστίζονταν μπροστά στον φακό με το πιο λαμπερό χαμόγελό τους, άλλοι χαιρετώντας κι άλλοι κάνοντας το σήμα της νίκης.
Ομως, προσοχή, ήταν όλοι μετανάστες, και, ακόμα πιο προσοχή, ήταν μόνο άντρες. «Πού είναι οι γυναίκες» ολόλυζαν προοδευτικές οπωσδήποτε φωνές, «Να μου λείπει τέτοια πολυπολιτισμικότητα» τραβούσαν άλλες το μαχαίρι, «Να μου λείπει μια πλατεία γεμάτη πλατιά χαμόγελα που φωτογραφίζονται και φωτογραφίζουν την παντελή γυναικεία απουσία απ’ τη Γιορτή, απ’ τη Χαρά κι απ’ τη Ζωή...» –ενώ άλλες προφήτευαν τα δεινά που έρχονται στον τόπο μας, όπου όχι μόνο Ελληνίδες μα ούτε Ελληνες δεν θα υπάρχουν πια...
Οτι οι πρόσφυγες είναι στο μεγαλύτερο, στο μέγιστο ποσοστό τους άντρες θέλει απλούστατα μάτια ανοιχτά να το δει και απειροελάχιστο νου να το σκεφτεί κανείς, εν προκειμένω οι Μενουμευρώπηδες: αίφνης, στο πρόσφατο ναυάγιο στους Παξούς, από τα 50-53 άτομα, έχασαν τη ζωή τους 10 άντρες και 2 γυναίκες και διασώθηκαν 20 άντρες και 1 γυναίκα –προφανώς ίδια θα είναι η αναλογία και στους αγνοούμενους!
Φαίνεται όμως και πως οι Μενουμευρώπηδες, μεγαλωμένοι σε Παρίσια και Βιέννες, δεν πέρασαν ούτε τουρίστες από ελληνική επαρχία και χωριό, ώς λίγα μόλις χρόνια πριν, απέξω έστω από καφενείο, να δουν τη γυναικεία παρουσία να συμμετέχει, λέει, με τον άντρα, στη Χαρά και στη Ζωή!
⌦ Μα πού είναι πια αυτό το Ιράν; Ζήτησαν από 2.000 Αμερικανούς να εντοπίσουν σ’ έναν κενό χάρτη το Ιράν (Infowar 13.1.2020), τη χώρα δηλαδή που θα ’ναι πρώτη στις ειδήσεις τους, με τον επαπειλούμενο πόλεμο ανάμεσά τους. Και δεν έμεινε γωνιά του πλανήτη όπου να μην εντόπισαν κι από ένα Ιράν: Ρωσία, Ρουμανία, Αυστραλία, Αλγερία, φυσικά και Ελλάδα κ.ο.κ. Μόνο ένα 20 τόσο στους εκατό το πέτυχε.
Σαν τους δικούς μας στον «Αδύναμο κρίκο», στο «Ρουκ Ζουκ» και σε άλλα τηλεπαιχνίδια, που με την άγνοιά τους τροφοδοτούν με άφθονο γέλιο την καθημερινότητα ημών των πολυμαθεστάτων (δεν εξαιρώ την αφεντιά μου). Τάλε κουάλε λοιπόν κι οι Αμερικάνοι (αλλά κι οι Βρετανοί κι οι Γάλλοι κτλ., σε ανάλογες έρευνες).
Αρα, φως φανάρι, τα λένε εξάλλου μέρα παρά μέρα, Μπαμπινιώτης, Τάκης, Γιανναράς, ιδού οι συνέπειες απ’ την κατάργηση αρχαίων και πολυτονικού –τα Αμερικανάκια, απροπό, να δείτε δυσλεξία!
⌦ Οι ευαισθητότατοι! Σκηνές από τη σχέση του με την υπέροχη Τζένη Καρέζη μοιράστηκε τούτες τις μέρες μαζί μας ο Σταμάτης Κραουνάκης. Που όταν όμως έμαθε πως είναι άρρωστη, «φρίκαρε πολύ», ούτε ένα τηλεφώνημα δεν της έκανε, τι να της έλεγε...
Λίγες μέρες πιο πριν, ο Γιάννης Ζουγανέλης, σε συνέντευξή του σε μεσημεριανάδικο, όταν ήρθε η κουβέντα στον θάνατο του Μικρούτσικου: «Ημασταν φίλοι με τον Μικρούτσικο» είπε, «κάναμε παρέα». (Περίμενα, ομολογώ, να πει ειδικότερα πως ο Μικρούτσικος του άνοιξε τον δρόμο στο τραγούδι, μα δεν βαριέσαι.)
Φίλοι λοιπόν, που έκαναν παρέα, όταν όμως κάποιος του είπε τα τελευταία χρόνια τα της υγείας του φίλου του, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα τηλεφώνημα ή να πάει να τον δει: του είναι αδύνατον, είπε, να αντικρίσει κάποιον που πρόκειται να πεθάνει.
Ευαίσθητες ψυχές, άνθη-νότα ομορφιάς στον βάρβαρο τούτο κόσμο, με όλους τους αναίσθητους εμάς.
⌦ Χρωστώ όμως και τον καλό λόγο, με την ευκαιρία. Ημέρες των Χριστουγέννων έπεσα τυχαία στην ΕΡΤ 2, προς το τέλος δυστυχώς μιας συναυλίας του Κραουνάκη (το ’χω ξαναγράψει πως σαν συνθέτη τον βρίσκω εξαιρετικό), με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης στο εκεί Μέγαρο.
Ερμηνευτής, σπουδαίος όπως πάντα ο Κραουνάκης, ασυνήθιστα χαμηλότονος πάντως, σε εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, όπως είδα έπειτα στο διαδίκτυο, του (άγνωστού μου) Αθανάσιου Κολαλά, ο οποίος αξιοποίησε τις δυνατότητες μιας συμφωνικής ορχήστρας χωρίς όμως το μπούγιο της.
Η συναυλία τέλειωσε με την υπέροχη «Σωτηρία της ψυχής», την οποία μοιράστηκε ο συνθέτης με το κοινό, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά την τελευταία στροφή, ώσπου έδωσε σήμα προς το μέρος της ορχήστρας το αρχικά ακατάληπτο: «Συνέχεια, ώσπου να τους πω όλους». Επειτα κάθισε σε μια καρέκλα, έβγαλε ένα χαρτί, και όπως παρουσιάζουν κατά κανόνα τα μέλη του συγκροτήματος, ενός μικρού πάντως σχήματος, άρχισε να καλεί ονομαστικά όλους τους μουσικούς της ορχήστρας, κατά ομάδα οργάνων: Πρώτα βιολιά, Τάδε και Τάδε και Τάδε, Δεύτερα βιολιά..., Βιόλες... κ.ο.κ., επιμένοντας να σηκώνονται όρθιοι να τους χειροκροτήσει το κοινό.
Εξαιρετική έμπνευση. Σπάνια σκηνή. Χειροκροτούμε.
