Που πηγαίνουν για μπάνιο οι σημερινοί αυτόχθονες και επισκέπτες του Ναυπλίου; Στην Καραθώνα (ή όπως λένε: πάμε στο Μπλέ"), στο Κονδύλι (την ιν παραλία με τον καλό τον κόσμο), στην Κάντια για μπίτς βόλλεϋ και επίδειξη μούσκουλων.
Αυτά οι σημερινοί.
Ο αιρετικός όμως είναι εδώ, όχι για να προβάλλει και αναδείξει τα νέα παραθαλάσσια κοινωνικά στάτους, αλλά για να σας πει για τις παραλίες που γνώριζαν οι παλαιότεροι στο Ναύπλιο. Θα σας θυμίσει ο αιρετικός (για όσους λίγους ακόμα θυμούνται) όλες τις ονομασίες των μικρών ορμίσκων και τα βράχων, από τις οποίες βουτούσαν οι πατεράδες τινων των σημερινών κατοίκων, που δεν είχαν κάρα με μηχανές εσωτερικής καύσης για να φθάσουν εύκολα στα κοντινά ψαροχώρια.
Τότε λοιπόν δεν υπήρχαν οι Πλάκες και τα Καστράκια για μπάνιο των κατοίκων του Ναυπλίου. Ούτε τα Ιρια και τα Τολά για τους περισσότερους ντόπιους. Τότε απέμενε η Αρβανιτιά και όλα όσα υπήρχαν γύρω από την πιο μαγευτική παραλία όλης της Ελλάδας. Και είναι η καλύτερη διότι δημιουργεί εκπληκτικά συναισθήματα η ύπτια κολύμβηση στα νερά της Αρβανιτιάς με το βλέμμα του κολυμβητή να ατενίζει ψηλά στα βράχια, στις φραγκοσυκιές, στα κάστρα της Ακροναυπλίας και του Παλαμηδιού. Αλλά και η θέα προς την Καμάρα και την Παναγίτσα, αν αποφασίσεις να βουτήξεις πριν από τη στροφή του Γύρου........ Τί να πω και γι΄αυτήν;
Πάρτε λοιπόν το καλό σας ή κατά περίπτωση την καλή σας, και ξεκινήστε από το τέλος της βόλτας της Παραλίας και εγώ θα σας οδηγήσω σε όλες τις αγνώστου ονόματος παραλίες απ΄ όπου οι παλαιότεροι έριχναν τις αξέχαστες βουτιές τους
Στο τέρμα λοιπόν του παραλιακού πλακόστρωτου των αγκαζέ περιπάτων των αναπλιώτικων ζευγαριών είναι το σημείο όπου βρισκόντουσαν οι ξύλινες Μπανιέρες. Η πρώτη ονομασία λοιπόν για τα προπολεμικά μπάνια των Ναυπλιωτών: "Ξύλινες Μπανιέρες"
Κάντε στροφή ενενήντα μοιρών και σε λίγα μέτρα θα βρεθείτε στην πραγματικά τραγελαφική και γελοία θαλάσσια "Πισίνα Παναγιωτόπουλου".
Κολλητά στην πισίνα Παναγιωτόπουλου οι στοιχειωμένες πλέον και εγκαταλελειμμένες "Νέες Μπανιέρες". Ο χώρος στον οποίο συνυπήρχαν οι ηλικιωμένοι, οι μεσόκοποι, οι οικογένειες με τα πιτσιρίκια και οι έφηβοι που ζούσαν τα πρώτα σκιρτήματα των νεανικών τους χρόνων. Τα πρώτα μεγάλα ειδύλλια, κάποια εκ των οποίων έχουν επιβιώσει, μέσα από τις δεκαετίες, μέχρις σήμερα εκεί ξεκίνησαν!!
Και δίπλα στις νέες Μπανιέρες η ένδοξη "Γλώσσα". Η αυθεντική παραλία των κατοίκων της παλιάς πόλης του Ναυπλίου και ειδικότερα των κυριών των ενοριών Αγίου Νικολάου και Παναγίας
Προχωρώντας, κάτω από τα τείχη σε λίγα μέτρα και μετά από μια δεξιά στροφή, φτάνουμε στον τόπο που βρίσκεται μέσα στις καρδιές πολλών από τους σημερινούς σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Ο περίφημος και αξέχαστος"Ομιλος". Ο όμιλος του Μακάριου και του Αραπάκου, αλλά και του Κωστούρου και του χουντικού Καρδαμάκη.
Αφήνουμε πίσω μας τον Όμιλο και οδεύουμε προς την "Παναγίτσα". Εδώ δεν νομίζω ότι απαιτείται να πω πολλά. Αυτό όμως που θα σας πω, που ελάχιστοι γνωρίζουν, είναι ότι ακριβώς κάτω από την Παναγίτσα, υπάρχει η παραλία για τους πολύ λίγους. Στην παραλία αυτή ουσιαστικά χωράνε μόνον δύο, άντε και τρίτος σε εξαιρετικές περιπτώσεις τριγώνου. Είναι το "Χαμαμάκι", που ονομάσθηκε έτσι γιατί μοιάζει με ένα μικρό χαμάμ. Εδώ ήταν (και είναι;) ο χώρος της ολοκλήρωσης των ερωτικών σχέσεων. Ο χώρος των αναστεναγμών και της ευχαρίστησης.
Αλλά ας αφήσουμε πίσω το Χαμαμάκι των δύο (είπαμε μπορεί και των τριών) κολυμβητών και ας προχωρήσουμε το Γύρο. Αμέσως μετά την "Τρύπα του Δεσπότη" ή "Καμάρα", ξεκινάνε τα εκπληκτικά λευκά βράχια. Οι παλαιότεροι τα ονόμαζαν "Πανιά". Ίσως για το χρώμα τους, ίσως και για το επίπεδο σχήμα τους.
Στη συνέχεια και πριν φθάσουμε στην βοτσαλώδη παραλία της Αρβανιτιάς συναντάμε μια μύτη βράχου στη θάλασσα την γνωστή ως "Μυτίτσα"
Έτσι με αυτά και αυτά καταλήγουμε στον σημερινό παράδεισο των χειμερινών κολυμβητών την "Αρβανιτιά" αυτή καθ΄αυτή
Η παραλία με τα βότσαλα ονομαζόταν τότε στα προπολεμικά χρόνια τα "Αντρικά", αφού ήταν ο χώρος που έκαναν τις βουτιές τους οι άνδρες, όταν απαγορευόταν ο συγχρωτισμός στις παραλίες γυναικών και ανδρών. Η άλλη ονομασία των Αντρικών είναι τα "Αλογίσια", από τα Βρετανικά άλογα που κολύμπησαν μέχρι την εκεί ακτή, όταν ανοιχτά της Αρβανιτιάς, το μοιραίο εκείνο Απρίλη του 41 βυθίστηκαν τα συμμαχικά πλοία από τα στούκας κατά την επιχείρηση Δαίμονας, της επιχείρησης αποχώρησης των συμμαχικών στρατευμάτων από την Ηπειρωτική Ελλάδα.
Και όπως θα έχετε αντιληφθεί η αμέσως επόμενη βοτσαλωτή και ψιλοκρυμμένη σήμερα παραλία κάτω από το χουντικό κτήριο- έκτρωμα της Αρβανιτιάς, είναι τα "Γυνακεία", όπου βουτούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά.
Αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι εδώ. Το ταίρι σας, σίγουρα δεν έχει κουρασθεί από την όμορφη βόλτα με τις αναμνήσεις.
Προχωράμε τον περίπατο, τον επονομαζόμενο σήμερα και ως η βόλτα του "Μπάι Πας". Στο βάθος δεσπόζει η "Κόρη", όπως έχει βαφτιστεί μάλλον από τον ποιητή Θόδωρο Κωστούρο. Λίγο πριν φθάνουμε στο Βράχο αυτό προσπαθεί σήμερα να αναγεννηθεί από τα μπάζα η παραλία "Συκίτσα", η παραλία της κοπάνας των μαθητικών χρόνων. Το καταστροφικό χέρι της "αξιοποίησης" με τη διάνοιξη του δρόμου με πρόχειρο και καταστρεπτικό τρόπο, παράχωσε και εξαφάνισε την όμορφη παραλία και έθαψε και τη μικρή συκιά, που έδωσε το όνομά της στην παραλιούλα. Σήμερα οι δυνάμεις της φύσης προσπαθούν να αντιδράσουν στον ανθρώπινο παραλογισμό και σιγά-σιγά τα κύματα εμφανίζουν εκ νέου την παραλία.
Αλλά η μπουλντόζα δεν σταμάτησε το θεάρεστο (για να μην γίνονται εκεί κοπάνες) έργο της στην επίχωση της Συκίτσας. Ολοκλήρωσε την αποστολή της με ένα έγκλημα. Κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά την "Βαυαρέζικη Σπηλιά", ένα παραθαλάσσιο σπήλαιο, ένα μνημείο της φύσης. Κάποιοι θυμούνται να μπαίνουν μέσα στη Βαυαρέζικη και να προσπαθούν να μαζέψουν πόσιμο νερό από τις σταγόνες που έπφταν από την οροφή του σπηλαίου. Θυμάμαι, που μικρός κολυμπούσα γύρω από την Βαυαρέζικη κάτι που κανείς από την καινούργια γενιά πλέον δεν θα ζήσει.
Λίγα μέτρα μετά την Βαυαρέζικη, φτάνουμε στο γνωστό πλέον σε όλους και όχι μόνον στους μπαϊπασικούς "Νεράκι". Την περίφημη πλέον μικρή παραλία με τους δύο ακόμα πιο μικρούς ορμίσκους. Κάποτε όταν δεν είχε ανοιχτεί ο πεζόδρομος η έλευση στο Νεράκι γινόταν είτε με βάρκα, είτε από πάνω μέσω του βουνού με μια δύσκολη κατάβαση. Τώρα είναι αρκετοί αυτοί που έχουν κάνει την ωραία βουτιά τους στην απόμερη αυτή παραλία.
Συνεχίζοντος το δρόμο για την Καραθώνα, συναντάμε και μία άλλη παραλία, η πρόσβαση της οποίας έγινε τελευταία με ένα μονοπάτι που ανοίχτηκε από τα πατήματα των τολμηρών. Πώς ονομάζεται ατή η παραλία; Πώς την αποκαλούσαν οι παλαιότεροι; Δεν το βρήκα. Δεν κατάφερα να το μάθω. Μάλλον ποτέ κανείς δεν τη βάφτισε. Είναι λοιπόν η "Ανώνυμη" παραλία ή η παραλία του "Αιρετικού", αφού πρώτος εγώ κάνω τη διαπίστωση της ανωνυμίας της και επομένως έχω το δικαίωμα του να γίνω νονός της δίνοντας το όνομά μου. Η παραλία του αιρετικού επομένως ή εάν θέλετε κάπως αλλιώς του "Μαύρου προβάτου".
Και τελικά με λίγο ακόμα περπάτημα αντικρίζουμε τη μεγάλη παραλία της Καραθώνας. Ομως πριν φτάσουμε στην αμμουδιά, υπάρχει εκεί στο λιμανάκι με τις βάρκες μια ακόμα μικρή παραλία. Για τους παλαιότερους ήταν η "Γωνιά". Κάποιοι σήμερα την έχουν ονοματίσει ως "Παπαδαριό", από κάποιους ιερωμένους που κάνουν μπάνιο εκεί νωρίς τα πρωινά του θέρους.
Και τέλος, καταπονημένοι, αλλά ευτυχείς με το ταίρι σας φτάνετε στην "Καραθώνα".
Ελπίζω να έχετε βουτήξει κάπου αλλού και να μην είστε αναγκασμένοι να δροσιστείτε εκεί, μέσα στην πολυκοσμία που έχει φέρει η σημερινή εποχή.
Τελικά έχουμε και τις εναλλακτικές μας δυνατότητες εμείς οι υποψιασμένοι και εσείς με τον ή την καλή σας.
Αυτά οι σημερινοί.
Ο αιρετικός όμως είναι εδώ, όχι για να προβάλλει και αναδείξει τα νέα παραθαλάσσια κοινωνικά στάτους, αλλά για να σας πει για τις παραλίες που γνώριζαν οι παλαιότεροι στο Ναύπλιο. Θα σας θυμίσει ο αιρετικός (για όσους λίγους ακόμα θυμούνται) όλες τις ονομασίες των μικρών ορμίσκων και τα βράχων, από τις οποίες βουτούσαν οι πατεράδες τινων των σημερινών κατοίκων, που δεν είχαν κάρα με μηχανές εσωτερικής καύσης για να φθάσουν εύκολα στα κοντινά ψαροχώρια.
Τότε λοιπόν δεν υπήρχαν οι Πλάκες και τα Καστράκια για μπάνιο των κατοίκων του Ναυπλίου. Ούτε τα Ιρια και τα Τολά για τους περισσότερους ντόπιους. Τότε απέμενε η Αρβανιτιά και όλα όσα υπήρχαν γύρω από την πιο μαγευτική παραλία όλης της Ελλάδας. Και είναι η καλύτερη διότι δημιουργεί εκπληκτικά συναισθήματα η ύπτια κολύμβηση στα νερά της Αρβανιτιάς με το βλέμμα του κολυμβητή να ατενίζει ψηλά στα βράχια, στις φραγκοσυκιές, στα κάστρα της Ακροναυπλίας και του Παλαμηδιού. Αλλά και η θέα προς την Καμάρα και την Παναγίτσα, αν αποφασίσεις να βουτήξεις πριν από τη στροφή του Γύρου........ Τί να πω και γι΄αυτήν;
Πάρτε λοιπόν το καλό σας ή κατά περίπτωση την καλή σας, και ξεκινήστε από το τέλος της βόλτας της Παραλίας και εγώ θα σας οδηγήσω σε όλες τις αγνώστου ονόματος παραλίες απ΄ όπου οι παλαιότεροι έριχναν τις αξέχαστες βουτιές τους
Στο τέρμα λοιπόν του παραλιακού πλακόστρωτου των αγκαζέ περιπάτων των αναπλιώτικων ζευγαριών είναι το σημείο όπου βρισκόντουσαν οι ξύλινες Μπανιέρες. Η πρώτη ονομασία λοιπόν για τα προπολεμικά μπάνια των Ναυπλιωτών: "Ξύλινες Μπανιέρες"
Κάντε στροφή ενενήντα μοιρών και σε λίγα μέτρα θα βρεθείτε στην πραγματικά τραγελαφική και γελοία θαλάσσια "Πισίνα Παναγιωτόπουλου".
Κολλητά στην πισίνα Παναγιωτόπουλου οι στοιχειωμένες πλέον και εγκαταλελειμμένες "Νέες Μπανιέρες". Ο χώρος στον οποίο συνυπήρχαν οι ηλικιωμένοι, οι μεσόκοποι, οι οικογένειες με τα πιτσιρίκια και οι έφηβοι που ζούσαν τα πρώτα σκιρτήματα των νεανικών τους χρόνων. Τα πρώτα μεγάλα ειδύλλια, κάποια εκ των οποίων έχουν επιβιώσει, μέσα από τις δεκαετίες, μέχρις σήμερα εκεί ξεκίνησαν!!
Και δίπλα στις νέες Μπανιέρες η ένδοξη "Γλώσσα". Η αυθεντική παραλία των κατοίκων της παλιάς πόλης του Ναυπλίου και ειδικότερα των κυριών των ενοριών Αγίου Νικολάου και Παναγίας
Προχωρώντας, κάτω από τα τείχη σε λίγα μέτρα και μετά από μια δεξιά στροφή, φτάνουμε στον τόπο που βρίσκεται μέσα στις καρδιές πολλών από τους σημερινούς σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Ο περίφημος και αξέχαστος"Ομιλος". Ο όμιλος του Μακάριου και του Αραπάκου, αλλά και του Κωστούρου και του χουντικού Καρδαμάκη.
Αφήνουμε πίσω μας τον Όμιλο και οδεύουμε προς την "Παναγίτσα". Εδώ δεν νομίζω ότι απαιτείται να πω πολλά. Αυτό όμως που θα σας πω, που ελάχιστοι γνωρίζουν, είναι ότι ακριβώς κάτω από την Παναγίτσα, υπάρχει η παραλία για τους πολύ λίγους. Στην παραλία αυτή ουσιαστικά χωράνε μόνον δύο, άντε και τρίτος σε εξαιρετικές περιπτώσεις τριγώνου. Είναι το "Χαμαμάκι", που ονομάσθηκε έτσι γιατί μοιάζει με ένα μικρό χαμάμ. Εδώ ήταν (και είναι;) ο χώρος της ολοκλήρωσης των ερωτικών σχέσεων. Ο χώρος των αναστεναγμών και της ευχαρίστησης.
Αλλά ας αφήσουμε πίσω το Χαμαμάκι των δύο (είπαμε μπορεί και των τριών) κολυμβητών και ας προχωρήσουμε το Γύρο. Αμέσως μετά την "Τρύπα του Δεσπότη" ή "Καμάρα", ξεκινάνε τα εκπληκτικά λευκά βράχια. Οι παλαιότεροι τα ονόμαζαν "Πανιά". Ίσως για το χρώμα τους, ίσως και για το επίπεδο σχήμα τους.
Στη συνέχεια και πριν φθάσουμε στην βοτσαλώδη παραλία της Αρβανιτιάς συναντάμε μια μύτη βράχου στη θάλασσα την γνωστή ως "Μυτίτσα"
Έτσι με αυτά και αυτά καταλήγουμε στον σημερινό παράδεισο των χειμερινών κολυμβητών την "Αρβανιτιά" αυτή καθ΄αυτή
Η παραλία με τα βότσαλα ονομαζόταν τότε στα προπολεμικά χρόνια τα "Αντρικά", αφού ήταν ο χώρος που έκαναν τις βουτιές τους οι άνδρες, όταν απαγορευόταν ο συγχρωτισμός στις παραλίες γυναικών και ανδρών. Η άλλη ονομασία των Αντρικών είναι τα "Αλογίσια", από τα Βρετανικά άλογα που κολύμπησαν μέχρι την εκεί ακτή, όταν ανοιχτά της Αρβανιτιάς, το μοιραίο εκείνο Απρίλη του 41 βυθίστηκαν τα συμμαχικά πλοία από τα στούκας κατά την επιχείρηση Δαίμονας, της επιχείρησης αποχώρησης των συμμαχικών στρατευμάτων από την Ηπειρωτική Ελλάδα.
Και όπως θα έχετε αντιληφθεί η αμέσως επόμενη βοτσαλωτή και ψιλοκρυμμένη σήμερα παραλία κάτω από το χουντικό κτήριο- έκτρωμα της Αρβανιτιάς, είναι τα "Γυνακεία", όπου βουτούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά.
Αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι εδώ. Το ταίρι σας, σίγουρα δεν έχει κουρασθεί από την όμορφη βόλτα με τις αναμνήσεις.
Προχωράμε τον περίπατο, τον επονομαζόμενο σήμερα και ως η βόλτα του "Μπάι Πας". Στο βάθος δεσπόζει η "Κόρη", όπως έχει βαφτιστεί μάλλον από τον ποιητή Θόδωρο Κωστούρο. Λίγο πριν φθάνουμε στο Βράχο αυτό προσπαθεί σήμερα να αναγεννηθεί από τα μπάζα η παραλία "Συκίτσα", η παραλία της κοπάνας των μαθητικών χρόνων. Το καταστροφικό χέρι της "αξιοποίησης" με τη διάνοιξη του δρόμου με πρόχειρο και καταστρεπτικό τρόπο, παράχωσε και εξαφάνισε την όμορφη παραλία και έθαψε και τη μικρή συκιά, που έδωσε το όνομά της στην παραλιούλα. Σήμερα οι δυνάμεις της φύσης προσπαθούν να αντιδράσουν στον ανθρώπινο παραλογισμό και σιγά-σιγά τα κύματα εμφανίζουν εκ νέου την παραλία.
Αλλά η μπουλντόζα δεν σταμάτησε το θεάρεστο (για να μην γίνονται εκεί κοπάνες) έργο της στην επίχωση της Συκίτσας. Ολοκλήρωσε την αποστολή της με ένα έγκλημα. Κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά την "Βαυαρέζικη Σπηλιά", ένα παραθαλάσσιο σπήλαιο, ένα μνημείο της φύσης. Κάποιοι θυμούνται να μπαίνουν μέσα στη Βαυαρέζικη και να προσπαθούν να μαζέψουν πόσιμο νερό από τις σταγόνες που έπφταν από την οροφή του σπηλαίου. Θυμάμαι, που μικρός κολυμπούσα γύρω από την Βαυαρέζικη κάτι που κανείς από την καινούργια γενιά πλέον δεν θα ζήσει.
Λίγα μέτρα μετά την Βαυαρέζικη, φτάνουμε στο γνωστό πλέον σε όλους και όχι μόνον στους μπαϊπασικούς "Νεράκι". Την περίφημη πλέον μικρή παραλία με τους δύο ακόμα πιο μικρούς ορμίσκους. Κάποτε όταν δεν είχε ανοιχτεί ο πεζόδρομος η έλευση στο Νεράκι γινόταν είτε με βάρκα, είτε από πάνω μέσω του βουνού με μια δύσκολη κατάβαση. Τώρα είναι αρκετοί αυτοί που έχουν κάνει την ωραία βουτιά τους στην απόμερη αυτή παραλία.
Συνεχίζοντος το δρόμο για την Καραθώνα, συναντάμε και μία άλλη παραλία, η πρόσβαση της οποίας έγινε τελευταία με ένα μονοπάτι που ανοίχτηκε από τα πατήματα των τολμηρών. Πώς ονομάζεται ατή η παραλία; Πώς την αποκαλούσαν οι παλαιότεροι; Δεν το βρήκα. Δεν κατάφερα να το μάθω. Μάλλον ποτέ κανείς δεν τη βάφτισε. Είναι λοιπόν η "Ανώνυμη" παραλία ή η παραλία του "Αιρετικού", αφού πρώτος εγώ κάνω τη διαπίστωση της ανωνυμίας της και επομένως έχω το δικαίωμα του να γίνω νονός της δίνοντας το όνομά μου. Η παραλία του αιρετικού επομένως ή εάν θέλετε κάπως αλλιώς του "Μαύρου προβάτου".
Και τελικά με λίγο ακόμα περπάτημα αντικρίζουμε τη μεγάλη παραλία της Καραθώνας. Ομως πριν φτάσουμε στην αμμουδιά, υπάρχει εκεί στο λιμανάκι με τις βάρκες μια ακόμα μικρή παραλία. Για τους παλαιότερους ήταν η "Γωνιά". Κάποιοι σήμερα την έχουν ονοματίσει ως "Παπαδαριό", από κάποιους ιερωμένους που κάνουν μπάνιο εκεί νωρίς τα πρωινά του θέρους.
Και τέλος, καταπονημένοι, αλλά ευτυχείς με το ταίρι σας φτάνετε στην "Καραθώνα".
Ελπίζω να έχετε βουτήξει κάπου αλλού και να μην είστε αναγκασμένοι να δροσιστείτε εκεί, μέσα στην πολυκοσμία που έχει φέρει η σημερινή εποχή.
Τελικά έχουμε και τις εναλλακτικές μας δυνατότητες εμείς οι υποψιασμένοι και εσείς με τον ή την καλή σας.
