Η είδηση έπεσε σα βόμβα στο σχολείο μας… είναι το αυ
τοκίνητο του Κώστα; παγωμάρα… μάλλον ζει… προσευχές… τηλέφωνα που χτυπάνε ασταμάτητα… όχι Θεέ μου, γιατί; Μάτια υγρά, πρόσωπα κατεβασμένα, βουβός θρήνος μέσα σε ένα συννεφιασμένο προαύλιο. Πώς έγινε;… δεν έχει καμιά σημασία. Το γιατί;… αιώνιο αναπάντητο ερώτημα.
Φίλε και συμμαθητή Κώστα… Δε θα πάρεις ποτέ πια απουσία στο απουσιολόγιο της τάξης για να μην διαμαρτύρεσαι… ξέρεις εσύ…!
Θα λείπεις από δίπλα μας, το θρανίο σου θα είναι κενό, αλλά θα είσαι πάντα στις συζητήσεις μας, στη σκέψη μας και στην καρδιά μας… και θα συναντηθούμε κάπου, κάποτε, όπως θα έλεγε και ο παπά-Αριστείδης.
Ή θέλεις να σου θυμήσουμε στίχους από το τελευταίο ποίημα που αναλύσαμε μαζί στην τάξη:
«Καλότυχοι οι νεκρού που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής…
…………………………………………
Α δε μπορείς παρά να κλαίς το δείλι,
Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
Θέλουν-μα δε βολεί να λησμονήσουν».
Οι συμμαθητές και συμμαθήτριές σου από το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Ναυπλίου
ΤΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΕΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ
