Απορίες και ερωτηματικά για ένα κείμενο πρόκληση
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία(με τίτλο «Η επίθεση ΗΠΑ-Γαλλίας-Βρετανίας με πυραύλους στη Συρία στοχεύει στη γενίκευση του πολέμου»),είναι το απόλυτο μνημείο της τακτικ
ής και της λογικής των «ίσων αποστάσεων», αποτέλεσμα της θεωρίας των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων».
Μια θεωρία που έχει, σε πρακτικό αποτέλεσμα, (και έτσι τελικά αξιολογούνται και οι «θεωρίες»), οδηγήσει στον αφοπλισμό το αντιπολεμικό και αντι ιμπεριαλιστικό κίνημα, σε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ , από το έδαφος της οποίας 7 χρόνια τώρα, οι ΗΠΑ, επιτίθενται στρατιωτικά εναντίον της Συρίας.
- «…Η νέα επέμβαση δεν έχει άλλο στόχο παρά να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που συγκρούονται με αυτά της Ρωσίας…».
Σύγκρουση συμφερόντων ή ευρωατλαντική επιθετικότητα; Ενδο ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ή το ΝΑΤΟ, ως η πιο επιθετική ιμπεριαλιστική μηχανή, σήμερα;
Ο πόλεμος στη Συρία δε ξεκίνησε τώρα. Το 2003, στο Κογκρέσο παρουσιάστηκε και εγκρίθηκε το σχέδιο «Νέα Μέση Ανατολή». Προέβλεπε τη διάλυση της Συρίας. Το 2006 η Κοντολίζα Ράις παρουσιάζει το σχέδιο, «Δημιουργικό Χάος». Μια παρατεταμένη αναταραχή στην περιοχή, με θρησκευτικό παραπέτασμα, εμφύλιους, «εκδημοκρατισμούς», με στόχο τη διάλυση της χώρας.
Γιατί η Συρία αποτέλεσε στόχο των ΗΠΑ;
- Γιατί η Συρία ετοίμαζε νέο αγωγό πετρελαίου και φυσικού αερίου, προς την Ευρώπη, που θα παρέκαμπτε τον αγωγό ΒΤC του Ισραήλ.
• Γιατί έχει πλούσια ενεργειακά αποθέματα.
• Γιατί ανακάλυψε νέα κοιτάσματα στην δική της ΑΟΖ (που συνορεύει με της Κύπρου).
• Γιατί είναι εξαιρετικής σημασίας εμπορικό πέρασμα στην Ανατολή.
• Γιατί δεν έχει αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και έμπρακτα βοηθάει το κίνημα των Παλαιστινίων. - Γιατί όλο το τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής ελέγχεται αποκλειστικά από την κρατική Συριακή τράπεζα
- Γιατί δεν έχει χρέος σε ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Για αυτούς τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ λόγους η Συρία βρέθηκε στο στόχαστρο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όχι γενικά και αόριστα στα πλαίσια των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων».
- Το αφήγημα των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων», ταυτίζει ΗΠΑ και Ρωσία.Η Ρωσία είναι μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη . Η «Ρωσία δεν αγωνίζεται για τον κομμουνισμό! Στη Συρία δε βρίσκεται για να προωθήσει την παγκόσμια επανάσταση.(Μετά από όλα αυτά, μπορούμε επίσης να διατυπώσουμε και το ότι η Γη είναι στρογγυλή- μάλλον).Βρίσκεται όμως στη Συρία στα πλαίσια επίσημων διακρατικών συμφωνιών. Δεν πραγματοποιεί εισβολή (όπως το ΝΑΤΟ). Και Αντικειμενικά, υπερασπιζόμενη και ταδικά της συμφέροντα, (η αστική πολιτική δεν είναι θέμα φιλανθρωπιών) υπερασπίζεται κα τα συμφέροντα του συριακού λαού απέναντι στην ευρωατλαντική εισβολή.Με ποια λογική μπαίνει λοιπόν στο ίδιο κάδρο με το ΝΑΤΟ;Με ποια λογική η Αριστερά δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα μια κυρίαρχης χώρας (της Συρίας) να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της;Με ποια λογική, και πατώντας πάνω στο έδαφος γενικευμένων, αφηρημένων σχημάτων , εξισώνει την ακραία επιθετική, αντιδραστική πολιτική του ευρωατλαντισμού με την αντίσταση που προβάλει σε αυτή ο άξονας Συρία- Ιράν- Ρωσία- Χεζμπολάχ;
- «Στο πλαίσιο αυτού του αιματηρού ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαλύει τη Συρία και καταστρέφει το λαό της, πλασάρονται μια σειρά από αντιδραστικές περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ισραήλ, Σ. Αραβία, Ιράν) και άξονες»
Η λογική των ίσων αποστάσεων συνεχίζεται με ακόμη πιο τραγικές καταλήξεις. Εδώ το Ισραήλ εξισώνεται με το Ιράν. Και μαζί του και η Χεζμπολάχ. Και γιατί όχι και το κίνημα των Παλαιστινίων; Εξ άλλου και εκεί την ηγεμονική θέση δεν την έχει η εργατική τάξη και οι αντικαπιtαλιστικές δυνάμεις (sic!).
Ας δούμε τις συνέπειες της ανάλυσης (αν θέλουμε να παραμένουμε συνεπείς πάνω στο έδαφός της):
Η αστική τάξη των Παλαιστινίων διεκδικεί την εθνική της ολοκλήρωση, ώστε, σε συνεργασία με κάποια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, να εκμεταλλεύεται αυτή, και όχι η Ισραηλινή, τους προλετάριους της Παλαιστίνης.
Τι Ισραήλ, τι Ιράν… (και τι Παλαιστίνη)
Τι καθεστώς Ασαντ, τι FSA…
Τι ΝATO,τι Ρωσία…
(Περιέργως (;), πουθενά στην ανακοίνωση δεν υπάρχει η λέξη Κούρδοι, Κουρδιστάν. Εκεί, ίσως, η ανάλυση θα αντιμετώπιζε ακόμη περισσότερα προβλήματα).
- «Ο λαός της Συρίας θα αναμετρηθεί με το αντιδραστικό καθεστώς Άσαντ και θα τσακίσει το σκοταδιστικό «Ισλαμικό Κράτος».
Θα μπορούσε κάποιος εδώ να θεωρήσει ότι είναι ακόμη μια θέση «ίσων αποστάσεων». Αν εξαιρέσεις μια μικρή λεπτομέρεια : ότι από την θέση αυτή απουσιάζει ως δια μαγείας ένα ολόκληρο block δυνάμεων, εκείνο των άμεσα υποκινούμενων από το ΝΑΤΟ δυνάμεων της «αντιπολίτευσης».
Σε αυτό το σημείο η ανακοίνωση διαπράττει τεράστιο ολίσθημα. Αντικειμενικά, μέσω της «αποσιώπησης», παίρνει συγκαλυμμένα θέση υπέρ των δυνάμεων της εισβολής. Αποτέλεσμα προφανώς των «εσωτερικών» ισορροπιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Εξ άλλου δεν έχει περάσει πολύ καιρό που συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατούσε σε δράσεις υποστήριξης των δυνάμεων εισβολής και στο ΝΑΤΟικό αίτημα να κλείσει η πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα.
(Ένα έγκλημα κατά των χιλιάδων Σύρων προσφύγων στη χώρα μας, που έχουν αφεθεί βορά στην εκμετάλλευση τους από τις ΜΚΟ).
Ο «αυταρχικός» Άσαντ λοιπόν , λες και ισχυρίστηκε κανείς ποτέ ότι τη Συρία την κυβερνούν Επαναστατικά Συμβούλια.
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, λες και είναι θέμα προσώπου.
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, λες κα δεν έχουμε ζήσει που οδήγησαν αντίστοιχα Δυτικοσιτιζόμενα πονήματα χωρες όπως το Ιράκ ή η Λιβύη. (Ο «αυταρχικός Σαντάμ», ο «αυταρχικός» Καντάφι, ο «αυταρχικός» Μιλόσεβιτς κ.α.)
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, που σε Μέτωπο μαζί του, πολεμούν ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ στο χέρι οι κομμουνιστές της Συρίας και του Λιβάνου.
(Άλλη μια περίεργη αποσιώπηση της ανακοίνωσης: τι στάση κρατούν οι κομμουνιστές στη περιοχή;)
- «Να σταματήσει η ιμπεριαλιστικός βομβαρδισμός από ΗΠΑ-Γαλλία-Βρετανία στη Συρία. Έξω όλοι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ξένοι στρατοί από τη Συρία»
Να μας συγχωρήσουν οι σύντροφοι που συνέταξαν την ανακοίνωση, (και όσοι πήραν ατυχώς την ευθύνη της δημοσιοποίησης της), αλλά εδώ η ανακοίνωση παίρνει ,αντικειμενικά και ξεκάθαρα θέση υπέρ της εισβολής και της επέμβασης. Γιατί στη πραγματική ζωή, όχι αυτή των Θεμιτών Σχημάτων, χωρίς τους «ιμπεριαλιστικούς στρατούς » της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ, η Συρία θα είχε την τύχη της Λιβύης και της Ουκρανίας. Όπου η εισβολή και η επέμβαση δεν έγιναν άμεσα αλλάέμμεσα, μέσω «εξεγερμένων» μισθοφόρων (για τους οποίους η ανακοίνωση επίσης , δυστυχώς, δεν λέει λέξη).
Επίλογος
Η Θεωρία των «ενδο ιμπεριαλιστικων συγκρούσεων», που δυστυχώς φλερτάρουν μαζί της αρκετές δυνάμεις της αριστεράς, (κάποιες φορές και ανακοινώσεις του ΚΚΕ) δεν είναι μόνο απέναντι στη πραγματικότητα.
Α. Είναι η απόλυτη υποταγή σε ιδεαλιστικά, μανιχαιστικά σχήματα άσπρο-μαύρο. Σχήματα που στη πραγματική πολιτική δεν υπήρξαν ποτέ. Και που το επαναστατικό κίνημα ποτέ δεν υποτάχτηκε σε αυτά. Ανάμεσα στο άσπρο-μαύρο, υπάρχει η τεράστια «Ζώνη της Τακτικής». Και σε αυτή τη ζώνη είναι που θα κριθεί το επαναστατικό κίνημα. Ο κίνδυνος της κίνησης σε αυτή τη Ζώνη, ο κίνδυνος του οπορτουνισμού είναι υπαρκτός. Όμως είναι ένας κίνδυνος που κάθε φορά θα πρέπει να αναμετριούνται όσες δυνάμεις θέλουν κάνουν απελευθερωτική πολιτική από τι μάζες, με τις μάζες, για τις μάζες. Στη Ζώνη αυτή το επαναστατικό κίνημα γνώρισε της μεγαλύτερες ήττες, αλλά και τις μοναδικές και μεγάλες του Νίκες. Οι θέσεις δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας, όπως αυτές των ίσων αποστάσεων, δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα (παγκόσμιο και τοπικό) πλαίσιο απόλυτης ανισομετρίας δυνάμεων. Και στη χειρότερη περίπτωση λειτουργούν αντικειμενικά ΥΠΕΡ αυτών που στην ανισομετρία, έχουν το κυρίαρχο ρόλο. Στη καλύτερη, στρώνουν το έδαφος στην Πολιτική Απραξία.
Β. Είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιπολεμικού, αντι ιμπεριαλιστικού (και εν κατακλείδι και ενός πραγματικά αντικαθεστωτικού κινήματος στη χώρα, καθώς η σχέση της αστικής τάξης της χώρας με τον ευρωατλαντισμό είναι σχέση επιβίωσης της).
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ουσιαστικά η υιοθέτηση της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας του ΣΕΚ. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πως ανακοινώθηκε. Τόσο το ΝΑΡ όσο και οι άλλες συλλογικότητες αλλά και οι ανέντακτοι δεν μπορεί να εκφράζονται από την ανακοίνωση αυτή. Στη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας κάθε λέξη, κάθε κείμενο έχει ειδικό βάρος και σημασία.
Και πέρα από τις ανακοινώσεις, στην ίδια τη Πράξη, το ερώτημα παραμένει: θα ματώσει το αντιπολεμικό κίνημα της χώρας μπροστά στη βάση της Σούδας, ώστε να σταματήσει το όνειδος αυτό: Να χρησιμοποιείται, δηλαδή, η βάση αυτή, 7 χρόνια τώρα, στη δολοφονία 500.000 σύριων, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση των αντιπολεμικών δυνάμεων;
Και τι σημαίνει, Πρακτικά, να κλείσει η Βάση της Σούδας;
Όχι απλά (άλλη μια) συγκέντρωση Διαμαρτυρίας! Αλλά να κλείσει! Σαν πολιτικός στόχος! (Εκτός και ένα δεν πρέπει να υπάρχει γιατί αυτόματα το κίνημα παίρνει θέση στον ενδο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό).
Και τι καθήκοντα (τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε επίπεδο συμμαχιών, μετώπων, συγκέντρωσης δυνάμεων) θα δρομολογούσε ένας τέτοιος Στόχος; Ποια πρακτικά καθήκοντα;
Καλές οι ανακοινώσεις.
Καλή και η Θεωρία.
Στο κόσμο όμως της Πραγματικής Πολιτικής τα ερωτήματα είναι Αμείλικτα.
