Μετά τον Περικλή Τριανταφύλλου και τον Ανάργυρο Φιλίνη, έφυγε πριν μπει ο χειμώνας και ο Βαγγέλης ο Ψυχογυιός.
Το Βαγγέλη τον γνώρισα το 1981, όταν του παρέδωσε την Προεδρία του Πανναυπλιακού ο Περικλής ο Τριανταφύλλου, μέχρι τότε Πρόεδρος της ομάδας.
Εγώ Γενικός Αρχηγός με Έφορο τον Ανάργυ
ρο Φιλίνη (Παππού) από τον προηγούμενο χρόνο, συνεχίσαμε τη συνεργασία μας με το νέο Πρόεδρο χωρίς προβλήματα.
Περισσότερο νοικοκύρης ο Βαγγέλης, παρά γνώστης του ποδοσφαίρου, με το τεχνοκρατικό μυαλό του ισορρόπησε τάσεις και απαιτήσεις, του κόσμου κυρίως και δεν παρασύρθηκε σε υπερβολές.
Διαχειρίστηκε το σύλλογο με σύνεση και μέτρο, συγκρουστήκαμε πολλές φορές και άλλες συμφωνήσαμε, πάντα για το καλό της ομάδας, χωρίς υστεροβουλίες και καπελώματα.
Ξέρετε, τότε υπήρχαν πραγματικοί μεγάλοι παράγοντες στο τοπικό ποδόσφαιρο, ο Πανναυπλιακός ήταν σχολείο, ήταν για πολλούς η αρχή να κάνουν καριέρα, για άλλους να αναδείξουν δυνατότητες και προσόντα που διέθεταν, να γίνουν γνωστοί σε όλο τον κόσμο.
Δημοσιεύω μια φωτογραφία της εποχής, για να δουν κυρίως οι νεώτεροι, ποιοι παράγοντες τότε ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο και τον Πανναυπλιακό, Νίκος Σαββάκης Χρυσοχόος, Τάκης Προύντζος Υπάλληλος ΟΤΕ, Μάνος Περράκης Φαρμακοποιός, Πέτρος Γεωργόπουλος Υπάλληλος ΟΤΕ, Περικλής Τριανταφύλλου Βιομήχανος, Βαγγέλης Ψυχογυιός Πολιτικός Μηχανικός.
Με το Βαγγέλη πήγαμε πολλά ταξίδια μαζί, συνοδεύοντας την ομάδα, τον εκτιμούσα όπως πιστεύω και αυτός, συνεργαστήκαμε μέχρι το 1987, οπότε και αποχώρησα οριστικά από τα Διοικητικά του Πανναυπλιακού.
Δε γίναμε φίλοι ποτέ, όμως για τον Πανναυπλιακό, γινόμαστε πάντα μια γροθιά...
Υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις στη ζωή, που σου επιτρέπουν να διαβάζεις το χαρακτήρα των ανθρώπων, όπως όταν χάνεις, όταν κερδίζεις, όταν αύριο πρέπει να πληρώσεις και δεν υπάρχει δραχμή στο ταμείο, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις προβλήματα δεκάδων ανθρώπων που εξαρτώνται από σένα, τότε που τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί...
Μόνο το ήθος μένει, άμυνα και χαρακτηριστικό...
Ο Βαγγέλης το διέθετε, γι' αυτό και τον τιμώ...
Μάνος Περράκης
Υ.Γ. Βαριά κληρονομιά να πρέπει να αποχαιρετίσω τόσους φίλους και συνεργάτες... Τουλάχιστον από τη φωτογραφία έφυγαν όλοι, έμεινα ο μόνος εν ζωή...
Αισθάνομαι χρέος, όλοι αυτοί προσέφεραν πολλά, στην πόλη τους πρώτα, στον Πανναυπλιακό που για τρεις δεκαετίες ήταν ότι πιο όμορφο και ζωντανό διέθετε το Ναύπλιο...
Βαγγέλη, όσο περνά από το χέρι μου, θα σε τιμώ με αναφορές στην προσφορά σου στο Ναυπλιακό ποδόσφαιρο...
