Δεν θα υπήρχε σύγχρονη χώρα στον κόσμο, δεν θα υπήρχε πολιτισμένη περιοχή, δήμος, επαρχία και πόλη που θα είχε μέσα στα σύνορά της υδροβιότοπο σαν αυτό της Νέας Κίου-Ναυπλίου και δεν θα έκανε τα πάντα για να τον αξιοποιήσει τουριστικά, οικονομικά αλλά και αισθητικά.
Τα τελευταία χρόνια, με την μαζική πλέον χρήση του διαδικτ
ύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην Αργολίδα, είναι ξεκάθαρο ακόμα και σε αυτούς που δε γνώριζαν μέχρι σήμερα, πως ο υγρότοπος Νέας Κίου-Ναυπλίου φιλοξενεί κατά περιόδους δεκάδες είδη πουλιών. Σπάνιων και μη σπάνιων.
Πρόκειται για έναν θησαυρό φυσικής ζωής και θεάματος που μέσα σε λογικά πλαίσια θα αποτελούσε πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών, ορνιθολόγων, επιστημόνων, φίλων των πουλιών, φυσιολατρών και περαστικών.
Μέσα σε λογικά πλαίσια πολιτικής δράσης και σκέψης έπρεπε να υπήρχαν εγκαταστάσεις σε όλη την παράλληλη γραμμή του υδροβιότοπου, παρατηρητήρια, θέσεις πάρκινγκ, περίπτερα ενημερωτικά, υπάλληλοι, διαφημιστικά φυλλάδια, ξεναγοί του είδους και όλες γενικά οι ανέσεις.
Αλλά κυρίως, ο υδροβιότοπος θα έπρεπε να είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής. Σημείο και βασικός άξονας προβολής της. Όπως οι Μυκήνες, η αρχαία Αγορά του Άργους, το κάστρο του, το Παλαμήδι, τα μουσεία, το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, η Αρχαία Τίρυνθα, το Μπούρτζι, οι όμορφες παραλίες και άλλα.
Υπάρχουν χρηματοδοτούμενα προγράμματα ανάδειξης και αξιοποίησης με τα οποία δεν ασχολείται κανείς. Σε όλη την Ελλάδα συμβαίνει, ακόμα και στο γειτονικό Άστρος, ακριβώς απέναντί μας, στη Λίμνη του Μουστού, που είναι και αυτή υδροβιότοπος.
Αντ’ αυτού, απολαμβάνουμε μόνο τις εξαιρετικές φωτογραφίες των ερασιτεχνών της περιοχής και τις ελάχιστες επισκέψεις των λίγων ειδικών.
O υδροβιότοπος μένει ανεκμετάλλευτος από όλες τις απόψεις κι εμείς όλοι απολαμβάνουμε άλλα έργα, εντυπώσεων και επικοινωνιακών τεχνασμάτων, όχι απλά μικρότερης αξίας αλλά και καμιάς αξίας. Ούτε τουριστικής, ούτε περιβαλλοντικής.
Μario Vagman
