– Γράφει ο Mario Vagman
Η Αργολίδα είναι ένας τουριστικός τόπος
Το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της, πλην του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα, στηρίζεται στους επισκέπτες της. Αρχαία αξιοθέατα, Ιστορία, παραλίες, ξενοδοχεία, ταβέρνες, μικρές αποστάσεις και ασφαλής καθημερινότητα προσελκύουν κόσμο και κοσμάκη, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων.
Πόλεις όπως το Ναύπλιο, η Ερμιόνη και άλλες, έχουν μόνιμη τουριστική κίνηση, ενώ άλλες όπως το Άργος αγωνίζονται, όπως ισχυρίζονται, να αποκτήσουν.
Σχεδόν τα πάντα γύρω μας εξασφαλίζουν μια σταθερή τουριστική π
ελατεία. Τα πάντα πλην των πολιτιστικών μας εκδηλώσεων, κυρίως το καλοκαίρι. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στα μέρη μας, ως επί το πλείστον, γίνονται αντικείμενο πολιτικών αντιπαραθέσεων, οικονομικών εξυπηρετήσεων, διαφωνιών και δημοσίων ξεκατινιασμάτων.
Χρήματα εκταμιεύονται από τα δημοτικά ταμεία με την πρόφαση να εκτονωθεί ο λαός που υποφέρει από την κρίση ακούγοντας κάποιον τρεντοντυμένο αοιδό και σελέμπριτι στο Ναύπλιο, πανηγύρια και χαρές στο Άργος γιατί γέμισαν οι κάτοικοι μια κακόγουστα αναπλασμένη πλατεία για να δουν παραδοσιακούς χορούς, ενός κατά τα άλλα αξιόλογου και αξιοσέβαστου συλλόγου. Ζωντάνεψε η πόλη λένε στο Άργος, η πιο επιτυχημένη μουσική συναυλία λένε οι άλλοι στο Ναύπλιο.
Ανεξαρτήτως αυτών των ανοησιών που απευθύνονται μόνο σε νοητικά καθυστερημένους πολίτες ή πολίτες που δεν έχουν περάσει ποτέ στη ζωή τους τα σύνορα του νομού, μήπως θα έπρεπε οι πολιτιστικές εκδηλώσεις να αλλάξουν στόχους και προσανατολισμούς στην Αργολίδα;
Μήπως θα έπρεπε μια συναυλία, ένα μουσικό φεστιβάλ ή οποιαδήποτε εκδήλωση που χρησιμοποιεί πόρους από τα δημοτικά, περιφερειακά και κρατικά ταμεία να έχει στόχους τουριστικούς;
Στην ακριβώς απέναντι ακτή, στο Λεωνίδιο, το Μελι-jazz Festival αποτελεί σήμα κατατεθέν της περιοχής με χιλιάδες επισκέπτες από άλλες πόλεις και ξένους τουρίστες, στη μακρινή και ορεινή Καστοριά τους καλοκαιρινούς μήνες, δίπλα στο ποτάμι, γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ελλάδας με χιλιάδες επισκέπτες, το River Party, ενώ κάθε κάμπος και ραχούλα της χώρας εκμεταλλεύεται το φυσικό του κάλλος και στήνει φεστιβαλάκια πανελλήνιας εμβέλειας.
Και εδώ πανηγυρίζουμε ή τσακωνόμαστε για το αν βγήκε ή δεν βγήκε και η κουτσή Μαρία της γειτονιάς μας να γεμίσει μια πλατεία ή ένα γήπεδο και με πόσα χρήματα βγήκε.
Μιζέρια και κατάθλιψη.
Είναι σίγουρο πως οι εκπρόσωποι του λαού, εργατικής και μη εργατικής τάξης, είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Στερούνται δημιουργικότητας, φαντασίας και φυσικά παιδείας. Το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να εκμεταλλεύονται τα χρήματα των πολιτών. Το ίδιο όμως ισχύει και για την πλειοψηφία όσων τους αντιπολιτεύονται, διαφωνούν και μπλέκονται σε έναν δημόσιο διάλογο αλληλοσπαραγμών που δεν προσφέρει τίποτα.
Είναι αδιανόητο να έχουμε όλες τις προδιαγραφές σαν περιοχή για μόνιμο και μαζικό τουρισμό όλους τους μήνες του καλοκαιριού και όχι μόνο, και οι πολιτιστικές μας εκδηλώσεις που αποτελούν τη βασική προυπόθεση για να γίνει αυτό και να προσφέρουν και μια πνευματική ανανέωση στην επαρχιακή μας ζωή, να συμβαίνουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Αν πολύ σύντομα η νέα γενιά, όση υπάρχει ακόμα στην Αργολίδα, δεν αναλάβει δυναμικά πρωτοβουλίες, ο τόπος θα μείνει παράλυτος με ικανοποιημένους μόνο ανθρώπους εγκεφαλικά παράλυτους από την ηδονοβλεψία της τηλεόρασης και παρόμοιων κλειστών κυκλωμάτων.
Κοινώς γέρους, είτε στη ψυχή είτε στο σώμα.
Mario Vagman
