Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Οι εκλογές τις 20ης Σεπτεμβρίου θα έχουν, ανάμεσα στα άλλα, και «μουσειακό» χαρακτήρα. Θα είναι η τελευταία φορά που θα συμμετέχουν σε
εκλογική διαδικασία αρκετοί (πάνω από 3 σίγουρα) πολιτικοί σχηματισμοί.
Η βαθιά, ολόπλευρη  κρίση δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός και τα πολιτικά υποκείμενα. Και ο κανόνας «όποιος εφαρμόζει Μνημόνιο, πεθαίνει πολιτικά» αρχίζει και γίνεται ακόμη πιο σκληρός.
«Τελειώνει πολιτικά όχι μόνο αυτός που εφαρμόζει, αλλά και αυτός που δε δίνει απαντήσεις».
Το παλιό πεθαίνει και το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμη… και όλα μοιάζουν με φαρσοκωμωδία.
Ποιος θυμάται το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα-κράτος, που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, και ως συνεχιστής της Ένωσης Κέντρου και του βενιζελισμού φάνταζε να συναγωνίζεται σε μακροβιότητα ακόμη και το Θεσμικό Κόμμα του Μεξικού; Τώρα, με μια Φώφηβγαλμένη από το κατ΄εξοχήν πολιτιστικό αποτύπωμα των ΄80s, τις βιντεοκασέτες, ενώνεται με τα απομεινάρια της ΔΗΜΑΡ και αγωνίζονται να μη αποτελέσουν το κύριο πόλο τηςεξωκοινοβουλευτικής κεντροαριστεράς.
Η Νέα Δημοκρατία, μετά τον Σαμαρά, και αφού αναστήθηκε πολιτικά με τη περιβόητη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μετά το δημοψήφισμα, (αντί να βρεθεί στο χρονοντούλαπο), προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το ανέλπιστο φιλί της ζωής που της έδωσε το «χαμογελαστό παιδί». Με το Μεϊμεράκη να μην έχει επίγνωση ότι δε μιλάει πια σε Κένταυρους και όλα τα υπόλοιπα στελέχη κρυμμένα κάτω από το χαλί, «κινδυνεύει», αν και όλοι οι δελφίνοι το απεύχονται, να μη συντριβεί και να μετατρέψει ένα Βατερλό σε derby. Ακόμη κι έτσι όμως, χωρίς ουσιαστική επανίδρυση, δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει, μεσοπρόθεσμα, τη Λύση που αναζητούν κέντρα εντός και εκτός.
(Εκτός και εάν τα κέντρα επιθυμούν ακριβώς αυτό: να μην υπάρχει καμία Λύση, ακόμη και εντός του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλά αυτό, η Μη-Λύση, είναι μια άλλη συζήτηση).
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει από μόνος του ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη πολιτική ιστορία, και όχι μόνο της χώρας μας. Αλλά αφού ακόμη και οι Βρετανοί Εργατικοί διέγραψαν τον Mc Donald, το ερώτημα για τους επόμενους μήνες δεν θα είναι απλά ρητορικό: πόσα μέλη από την ΚΕ που εκλέχτηκε στο τελευταίο συνέδριο θα είναι ακόμη στο κόμμα μέχρι τον Ιανουάριο του 2016.
ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη παρελθόν. Απλά το πιστοποιητικό θανάτου θα καθυστερήσει λίγους μήνες ακόμη για να βγει.
Τι γίνεται όμως στην όχθη όσων «δεν εφάρμοσαν Μνημόνια»;
Το Ποτάμι, το πρώτο απόλυτα επιχειρηματικό κόμμα, που κατασκευάστηκε μέσα σε 88 μέρες προ εκλογών, μετά από 2 εκλογικές αναμετρήσεις δείχνει να έχει φτάσει στα όρια του. Με ολόκληρο επικοινωνιακό μεγαθήριο  να το στηρίζει και έχοντας μετατρέψει το Τίποτα σε πολιτικό λόγο, σε μια εποχή όπου ακόμη και το σχετικά εφικτό μοιάζει να είναι λίγο, δε μπορεί να επεκταθεί πέρα από τα κοινωνικά στρώματα των Μπογδάνων, που θα αναζητήσουν , μπροστά στο κίνδυνο των « άπλυτων τυχοδιωκτών», μεγαλύτερα πολιτικά καταστήματα. Σταύρος «ούτε-το-λόγο-που-μου-έγραψε-το-αφεντικό-δε-μπορώ-να –διαβάσω» και Αμυράς, μέρη της Μη-Λύσης.
Το ΚΚΕ; Έχει τελειώσει; Το ερώτημα θα ήταν πιο σωστά διατυπωμένο ως εξής: ποιο ΚΚΕ; Το ΚΚΕ της δεκαετίας του ΄40 , με τη γραμμή που οδήγησε στο ΕΑΜ, έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει. Εξ άλλου και επισήμως πλέον δεν το διεκδικούν οι κατοικούντες εν Περισσώ. Το ΚΚΕ της realπολιτικής της περιόδου ΄74- ΄99 επίσης έχει τελειώσει. Αρκεί μια ματιά στο τι έγραφαν τα πανό στις διαδηλώσεις για τη Γιουγκοσλαβία το 1999για να καταλάβει (και μάλλον τυχαία η Μεγάλη Στροφή ξεκίνησε τότε).
Το σύγχρονο ΚΚΕ όμως, ένα κόμμα που(στη ποιο καλοπροαίρετη εκδοχή) επέλεξε τον «μοναχικό» δρόμο της ιδεολογικής και οργανωτικής (ανα)συγκρότησης,  ώστε να διατηρήσει δυνάμεις για την  σύγκρουση που θα ερχόταν, δείχνει κι αυτό να δοκιμάζεται σκληρά. Γιατί η σύγκρουση δεν θα έρθει. Είναι ήδη παρούσα. Εδώ και 6 χρόνια. Και οι ευκαιρίες περνούν και χάνονται. Το πρόσφατο δημοψήφισμα ήταν η απόδειξη της ήττας της συγκεκριμένης γραμμής.
Ακόμη και εάν στις εκλογές θα αυξήσει τα ποσοστά του (με την επιστροφή ψηφοφόρων μετά το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ) η πραγματικότητα θα είναι ότι το ΚΚΕ, δε κατάφερε να ανταποκριθεί στο καθήκον του.  Να επιστρέψει «…ψωμί, Λευτεριά και Τιμή» στο λαό που τα έχασε.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ίσως το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα στο χώρο της εκτός κοινοβουλίου αριστεράς, βρίσκεται σε βαθειά κρίση. Και με τη μορφή που τη γνωρίσαμε ως τώρα μάλλον τελειώνει. Φταίνε οι τακτικισμοί της Λαϊκής Ενότητας; Φταίει ο κακός δαίμων της ελληνικής αριστεράς: ο παραγοντισμός; Φταίει το απωθημένο της έδρας; Ίσως κάποια από τα παραπάνω και να έχουν ψήγματα αλήθειας. Όμως η ουσία είναι ότι και για την ΑΝΤΑΡΥΣΑ, όπως και για το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, ισχύει ότι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο βασικό καθήκον: να δώσουν μια απάντηση στις ανάγκες των καιρών. Ηττήθηκαν τακτικά και στρατηγικά.
Και εάν το ΚΚΕ έχει ένα καλά οργανωμένο μηχανισμό που θα του επιτρέψει να επιβιώσει, έστω και με απώλειες, δεν ισχύει το ίδιο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όπως δεν ισχύει και για τη Λαϊκή Ενότητα. Ένα εγχείρημα που προσπαθεί να συγκροτήσει ένα άλλο πόλο μέσα σε ένα μήνα, είναι λογικό να υπακούει εν μέρει και στο νόμο της αδράνειας. Το παρελθόν, λογικές και τακτικές που πλέον πρέπει να αναθεωρηθούν, δεν ξεπερνιούνται εύκολα μέσα σε 30 μέρες.
Στις 21 Σεπτεμβρίου θα πρέπει η Λαϊκή Ενότητα να έχει εκπληρώσει το βασικό της στόχο, με όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιτυχία: να μπορέσει να εκφραστεί -και κοινοβουλευτικά -ένα μέρος του ριζοσπαστικού Όχι, ώστε να μπορούν οι μάχες εκτός κοινοβουλίου που θα ακολουθήσουν, να έχουν όλες τις πιθανές εφεδρείες που θα απαιτούνται. Και ώστε να υπάρχουν οι ελάχιστες προϋποθέσεις για ένα εναλλακτικό, ρεαλιστικό σχέδιο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Και σε αυτό το στόχο δε περισσεύει κανείς. Και υπάρχει ακόμη χρόνος να γίνουν κινήσεις διόρθωσης, ένθεν και ένθεν.
Όμως  το προσωρινό, που αποτελεί μια λύση ανάγκης μπροστά στο μαχαίρι του εκλογικού χρόνου, δε πρέπει να θεωρηθεί μόνιμο. Στις 21 Σεπτεμβρίου θα πρέπει να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια. Για όλη την αριστερά. Όπου η λογική του Μετώπου θα εκβιάζεται ολοένα και περισσότερο από τα κάτω. Τα Μέτωπα που απαιτούνται  σήμερα δε  χτίζονται μόνο από τα πάνω.  Όχι μόνο με υπογραφές και προσωπικότητες. Αλλά και από μεγάλα κοινωνικά στρώματα που αναγνωρίζουν, στις απαντήσεις που θα δοθούν, τον εαυτό τους.
Η Λαϊκή Ενότητα δε μπορεί να είναι ένας πιο συνεπής ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δημιουργείται για να διεκδικήσει το ρόλο του κορμού σε μια επόμενη κυβέρνηση της αριστεράς. Ο κύκλος αυτός έκλεισε. Μια τέτοια αντίληψη θα καθιστούσε το εγχείρημα ανιστορικό και άρα βραχύβιο. Η Λαϊκή Ενότητα-και δεν αναφερόμαστε στο τίτλο- πρέπει και μπορεί να αποτελέσει ένα μεταβατικό σχήμα.
Βασικό μοχλό στην ανάγκη Ενότητας  των δυνάμεων  της αριστεράς  αλλά και στη δημιουργία ενός μεγάλου Πολιτικού και –κυρίως- Κοινωνικού Μετώπου, που θα συγκρουστεί μέχρι τέλους .
«Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί, σε αυτό το μεσοδιάστημα μπορούν να συμβούν τα πιο διαφορετικά νοσηρά φαινόμενα» τόνιζε ο Γκράμσι. Είτε θα γίνουμε μέρος του νοσηρού, είτε μέρος του Νέου. Αρκεί να μπορέσουμε να τα διακρίνουμε.