Εθνική στρατηγική ανασυγκρότησης: Ουτοπία ή ρεαλισμός;
Του Παναγιώτη Καρκατσούλη,
Βουλευτή Επικρατείας και Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας
Του «Ποταμιού»
Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει σήμερα ζητήματα που έχουν
να κάνουν με τον
επαναπροσδιορισμό της «καθολικής υπηρεσίας» ή τα όρια
αξιοποίησης του φυσικού πλούτου είτε τον μετασχηματισμό του δημοσίου από βαρίδι
σε ατμομηχανή της ανάπτυξης ή την ποιοτική αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας
φροντίδας υγείας ή ακόμη την αξιοποίηση κοινοτικών πόρων εκατοντάδων
εκατομμυρίων με τρόπους που ποτέ πριν δεν έχουμε δοκιμάσει; Οι (νυν) Υπουργοί
του ΣΥΡΙΖΑ; Οι (πρώην) Υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας; Μήπως οι (πρώην/νυν)
εμπειρογνώμονες/ «εμπειρογνώμονες» της Τρόικα; Το ΟΧΙ προκύπτει αβίαστα –ακόμη
κι απ’ αυτούς που θα ασχοληθούν, έστω και επιδερμικά, με τα πεπραγμένα ενός εκάστου
εξ αυτών.
Να εξηγηθώ: Σέβομαι και τιμώ ακόμη και την προσπάθεια που
καταβάλλει κάποιος σε μια θέση ευθύνης. Επιμένω, όμως, ότι η στιγμή, σήμερα,
δεν προσφέρεται για να αξιολογήσουμε ακριβοδίκαια προθέσεις, σχέδια, επιθυμίες
ή (και) τον ρόλο της ατυχίας. Τώρα μετράει μόνο το αποτέλεσμα. Μετά τις
κραυγές, τους ανόητους αλαλαγμούς για επινίκια που ποτέ δεν ήρθαν, τις
κεκαλυμμένες ή εκφρασμένες εκδικητικότητες, τώρα είναι η ώρα της εθνικής
ανασυγκρότησης.
Το σχέδιο για την εθνική ανασυγκρότηση πρέπει να δημιουργηθεί
στη βάση μιας εθνικής συνεννόησης. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών
δείχνει να είναι σταθερή στην υπόδειξή της προς το πολιτικό σύστημα να
προχωρήσει σε μια ενότητα θέσεων/πράξεων για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς
δυσχερούς θέσης της χώρας. Κανένας (πλην των κομματικών υπαλλήλων) δεν θέλει
και δεν ενδιαφέρεται να θίξει την ιδεολογική καθαρότητα των πεποιθήσεων
κανενός. Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχει ικανός χώρος/χρόνος που επιτρέπουν την
συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων επί μιας σειράς κρίσιμων ζητημάτων, όπως αυτά
που αναφέρονται στην εισαγωγή του παρόντος σημειώματος.
Η αναγκαιότητα της εθνικής προσπάθειας για την
ανασυγκρότηση πρέπει να απασχολήσει, ιδιαίτερα, τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της
πλειοψηφίας. Αν υπάρχει κάποιο μάθημα που πρέπει να έχουν μάθει οι σύντροφοι
του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πρέπει να είναι η μεγάλη απόσταση που μεσολαβεί από τις
επιθυμίες και τις ιδεολογίες μέχρι την πράξη. Για παράδειγμα: Η Ευρώπη,
σίγουρα, πρέπει ν’ αλλάξει. Πλην, όμως, αυτό δεν μπορεί/πρέπει να γίνει με την
καταστροφή της δικής μας χώρας. Επίσης, καλό είναι να μπορεί κάποιος να
διαπραγματεύεται για τον προσφορότερο τρόπο κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του
εντός και εκτός της ευρωζώνης αλλά, σίγουρα, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί
«μπουκάροντας» στο νομισματοκοπείο ή χακάροντας τα ΑΦΜ των πολιτών.
Μέχρι στιγμής, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην μαθαίνει.
Διακινούνται διάφορες ιδέες (όχι σχέδια) για «φυγή προς τα εμπρός» που δεν
έχουν ως βάση τις μεταρρυθμίσεις αλλά τον εντυπωσιασμό.
Εκείνο το οποίο εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να συγκροτήσει
την ατζέντα των επόμενων μηνών είναι η σκληρή δουλειά όσων μπορούν και
γνωρίζουν πως αποκαθίσταται η κυβερνησιμότητα: Με άμεσες συντονισμένες
ενέργειες για την αποδόμηση του πελατειακού κράτους που μόνο αυτές μπορούν να
διασφαλίσουν κοινωνική δικαιοσύνη κατά την εφαρμογή των επαχθών εισπρακτικών
μέτρων και την προοπτική της ευημερίας. Στόχοι, ενέργειες και άνθρωποι
υπάρχουν. Μένουν οι αποφάσεις.
