Μετά το τέλος του δεύτερου τελικού στη Θεσσαλονίκη, ο φίλος και χορηγός της ομάδας μας Αλέξης Λυγγίτσος μας απέστειλε την παρακάτω ομολογουμένως συγκινητική και ενθαρρυντική επιστολή: "Μία αρχαιοελληνική παροιμία έλεγε : Λύκος εν αιτία γίνεται, καν φέρει καν μη φέρει (ο λύκος κατηγορείται φταίει-δε φταίει). Οι μάσκες πέφτουν σιγά σιγά. Στη συνείδηση των ανθρώπων της χειροσφαίρισης, αλλά και στα μάτια μας, είστε ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ.
Μετά από έναν υπέροχο αγωνιστικό χρόνο, το ταξίδι που κάναμε μαζί σας, μας άφησε πολλές όμορφες στιγμές, τις οποίες κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει. Λίγο μας νοιάζει αν πήρατε τίτλο. Και ποτέ να μην πάρετε αν δεν το αξίζετε μέσα στο γήπεδο. Όμως, για να πάρετε τίτλο τελικά, θα πρέπει να παλέψετε όχι μόνο απέναντι σε μία ομάδα, αλλά απέναντι και σε άλλους. Σε μερικούς παράγοντες, προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφους, και... μπράβους (new entry στο χώρο και νέα παράμετρος του αθλητικού ιδεώδους...).
Παράγοντες θεσμικούς, οι οποίοι κάνουν οτι δέν βλέπουν, αλλά που δέν ξέρουν και τί άθλημα θέλουν...
Παράγοντες ομάδων, οι οποίοι όταν δέν τους βγαίνει η συνταγή ορμάνε στα επίσημα...
Προπονητές, που το αθλητικό τους πνεύμα, τους προτρέπει να επιτίθενται σε αθλητές...
Διαιτητές, οι οποίοι προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους, εφευρίσκουν νέους κανονισμούς, αφού ούτε η παραποίηση τους, τούς βολεύει... τουλάχιστον ας εφάρμοζαν τους υπάρχοντες...
Δημοσιογράφους, οι οποίοι από την πολλή αντικειμενικότητα, έχουν μπερδέψει τις έννοιες «Διαφήμιση- Δυσφήμιση», «Καταλληλότητα - Ακαταλληλότητα», προσεγγίζουν τα γεγονότα όταν θέλουν και όπως πουλάει περισσότερο, απευθυνόμενοι στη μεγάλη πίτα των οπαδών…
Μπράβους, τόσο μέσα όσο κι έξω από τον αγωνιστικό χώρο, να παραδίδουν μαθήματα καλής συμπεριφοράς και φιλοξενίας, και οι οποίοι παρά τον αφύσικο όγκο τους περνούν απαρατήρητοι από αυτούς που τους θρέφουν, ευρισκόμενοι στο γήπεδο να βολτάρουν πετώντας μπουκάλια (για την ακρίβεια τούς πέφτουν προς τα πάνω αφού ο νόμος της βαρύτητας δεν ισχύει σε κάποια γήπεδα), και ευχόμενοι τα καλύτερα στους αντίπαλους οπαδούς...
Αγαπητοί φίλοι του ΔΙΟΜΗΔΗ, εδώ και δύο χρόνια πορευόμαστε μαζί, ως οι ελάχιστοι αρωγοί τής προσπάθειας που καταβάλλετε. Προσπάθεια ΕΝΤΙΜΗ, ΗΘΙΚΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ. Το παρασκήνιο των προαναφερομένων όμως, μας αποτρέπει να επενδύσουμε χρήματα, κόπο και ψυχή στο άθλημα που υπηρετείτε και διαφημίζετε.
ΑΛΛΑ...
Ο προχθεσινός αγώνας μας υπαγορεύει να στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε το έργο σας. Η κατάθεση ψυχής παικτών-προπονητών, η ηρωική σας εμφάνιση απέναντι σε ολόκληρο το «σύστημα» και το παρασκήνιο που κακώς διέπει τον ελληνικό αθλητισμό, αποτελεί ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ για το μέλλον του ΔΙΟΜΗΔΗ. Μας γέμισε υπερηφάνεια, συγκίνηση και χαρά. ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ και «γεμάτοι» μετά από αγώνα που δεν κερδίσαμε. Η προχθεσινή σας παρουσία απέδειξε πόσο βαριά έχετε κάνει τη φανέλα αυτής της ΜΕΓΑΛΗΣ ομάδας. Ομάδα που, αφού δεν μπορούν να την νικήσουν αγωνιζόμενοι οι αντίπαλοι, το πετυχαίνουν με άλλες μεθόδους... πιο αθλητικές.
Ο Κώστας Βάρναλης έγραψε κάποτε : «Και πάλι στον αγώνα σκοτωμένοι, αλλ' όχι νικημένοι». Περιμένουμε πλέον, την επόμενη εμφάνισή σας στο γήπεδο, να σάς χειροκροτήσουμε, να σάς αποδώσουμε τις τιμές που σάς αξίζουν και να φωνάξουμε δυνατά:
ΝΑΤΟΙ, ΝΑΤΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ".
