Της Κατερίνας Γραμματικού
ΑΛΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Νησίδες, κυκλικοί κόμβοι, πεζοδρόμια, ράμπες και ξεχνάμε για πάντα το κλείσιμο στο μάτι από τον απέναντι οδηγό που μας έδινε προτεραιότητα. Τώρα ο (ποινικός) κώδικας έχει προτεραιότητα και ξυπνάει στον οδηγό αρετές υπακοής και ευταξίας, στο βωμό μιας Αξιοπρεπούς Ποιότητας Ζωής που ορίζει να υλοποιούνται Υποδομές!
Νησίδες, κυκλικοί κόμβοι, πεζοδρόμια, ράμπες και ξεχνάμε για πάντα το κλείσιμο στο μάτι από τον απέναντι οδηγό που μας έδινε προτεραιότητα. Τώρα ο (ποινικός) κώδικας έχει προτεραιότητα και ξυπνάει στον οδηγό αρετές υπακοής και ευταξίας, στο βωμό μιας Αξιοπρεπούς Ποιότητας Ζωής που ορίζει να υλοποιούνται Υποδομές!
Ποιος ορίζει άραγε την ιεράρχηση αυτών των Υποδομών, για το πόσο αναγκαίες είναι, ώστε να προηγούνται , σε σχέση με κάποιες άλλες; Ποιος ορίζει ότι η σπουδαιότητα για τους κατοίκους του Δήμου σε πόσιμο νερό και νερό άρδευσης για τις αγροτικές καλλιέργειες, ακόμη και οι δράσεις ουσιαστικού πολιτισμού κι όχι διοργανώσεις τύπου φιέστα, δεν είναι περισσότερο αναγκαία, έναντι ενός λιμανιού που θα βουλιάξει μια πόλη που δεν «αντέχει» και πάρα πολλά, όπως το παλιό -κυρίως- Ναύπλιο;
Μας βεβαιώνει κάποιος, ότι «θα τα βγάλει πέρα» με περισσότερο κόσμο, με περισσότερα σκουπίδια, με μεγαλύτερη κυκλοφοριακή συμφόρηση, χωρίς πόσιμο νερό και επιβαρυμένα δίκτυα Κοινής Ωφελείας; Έχει ανθεκτικότητα στα καραβάνια των πούλμαν που θα καταβροχθίζουν ζωτικό αέρα και κάθε βιώσιμο χώρο; Οι περαστικοί – επισκέπτες δεν θα στενοχωρηθούν και πολλοί όσο ματαιώνονται οι προσδοκίες τους, βλέποντας πάρκα να γίνονται πάρκινγκ, πεζοδρόμια να μετατρέπονται σε ποδηλατόδρομους (αφού δεν υπάρχουν) και την έλλειψη σε ράμπες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αν έχει θόρυβο και αναρχία στους δρόμους. Αυτοί έχουν εναλλακτική κίνηση, μπορούν να πάνε σε άλλη πόλη. Αυτοί θα φύγουν, οι άλλοι, εδώ στα μετόπισθεν;
Ο αστικός τουρισμός δεν γεννήθηκε στο Ναύπλιο και υποψήφιοι προορισμοί πάρα πολλοί. Τρέφουμε ελπίδες και πιστεύουμε ότι λαμβάνονται σίγουρα υπόψιν οι παρεμβάσεις και οι προτάσεις από όλα τα κοινωνικά –οικονομικά στρώματα και οι Πολιτικές δεν βλέπουν κοντόφθαλμα, μόνον την ικανοποίηση των απαιτήσεων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής μερίδας, ενός ειδικού πληθυσμού. Δεν θα ταίριαζε μετά από τέτοιο τουριστικό παζάρι να καταλήξουμε αποδέκτης περαστικών και φτωχών επισκεπτών, γιατί μια τέτοια κατάσταση θα μας απαξίωνε και θα καθρέφτιζε τη φενάκη. Θα αποκάλυπτε την ψευδαίσθηση που πάνω της έχει χτιστεί όλη η μικρο-οικονομία του γραφικού τουριστικού Ναυπλίου, ως προορισμός διαφυγής και ονείρου, στη σκιά μιας «αφανούς περιφέρειας», μιας έξω από το άστυ «χώρας».
Περιοριζόμενοι στο μικρο-κοινωνικό/οικονομικό όφελος ώστε ο πλούτος να παραμένει συγκεντρωμένος σε μια οικονομική- συντεχνιακή – ελίτ (βλ. συγκεντροποίηση των cafe), θα έρθει η σειρά της που θα ορίζει αυτή, όπως απαιτεί και θα διεκδικεί με τους δικούς της κανόνες, την οργάνωση και το κόστος ζωής αυτής της πόλης.
Όσο η ύπαιθρος, εκεί στα ξεχασμένα βάθη της Αργοναυπλίας, θα παραμένει στο σκοτάδι, στέλνοντας τα κηπευτικά της στον τόπο ψυχαγωγίας και διασκέδασης, για να τα αγοράσει (διπλά) κατόπιν στο καταναλωτικό της στέκι (στη βάση μιας ανακυκλούμενης κυκλοφορίας του χρήματος), οι υπόλοιποι εδώ στο ξέφωτο, στο κέντρο υποδοχής, οι κατοικούντες στη μικρή γυάλινη πόλη, θα επιβραβεύουμε τους εαυτούς μας, στολίζοντας το εορταστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πύλης πολιτισμού, σε μια διαρκή χαρμόσυνη διάσταση. Μια τέτοια σχέση πάθους διαχείρισης των χρημάτων των δημοτών με την εργοταξιακή τακτική, στηριγμένη σε μια χρηματοδοτική λογική που ορίζει περιορισμούς στη βάση των οικονομικών πόρων, ποιος θα ορίσει την σπουδαιότητα στα Έργα «μικρού ή μεγάλου μήκους» και σε ποια «ανάπτυξη» να τζογάρουν;
Η καλή πρόθεση και η τόλμη δεν αρκεί για να γενικεύεις και να αρχίζεις να σκέφτεσαι, ότι αφού το Ναύπλιο «σήκωσε» στους ώμους του ένα αθλητικό γεγονός σαν το Μαραθώνιο, μπορεί να σηκώσει και μια Ολυμπιάδα! Δεν περνάει εύκολα ένας τόπος από τον «καφενειακό» στον αθλητικό τουρισμό.
