- Πίσω από την γκρεμισμένη οικία του Μακρυγιάννη; Tου στρατηγού, ντε, που έμενε στο Άργος.
Κρύβονται; Μα δε θα ’πρεπε τόσα χρόνια τώρα ν’ ακούσω ένα «Βγαίνω»; Κάποιος απ’ όλους, δηλαδή, να τελειώσει το μέτρημα και γυρίζοντας το κεφάλι από τον τοίχο να δηλώσει την παρουσία του; Να βγει μπροστά μας; Κρύβονται ακόμη; Ή μήπως δεν υπάρχουν;
Για πνευματικούς ανθρώπους μιλώ…
Για πνευματικούς ανθρώπους μιλώ…
- Ρε, μπας και βρίσκονται στην αυλή της οικίας Γόρδωνος, του φιλέλληνος, που στεγάζεται η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή;
Για τους «πνευματικούς ταγούς» μιλώ, που σε δύσκολες στιγμές δίνουν το στίγμα της πορείας, αναλύουν αυτά που συμβαίνουν κι αποτολμούν προβλέψεις, διατυπώνουν προτάσεις, προτείνουν λύσεις. Γι’ αυτούς που τα πενήντα τελευταία χρόνια απουσιάζουν από την πόλη μας.
- Ψάξατε, μήπως, στους στρατώνες του Καποδίστρια, εκείνους που θέλαν να τους γκρεμίσουν και μετά τους χτίζαν σαράντα χρόνια, και που ΘΑ στεγάσουν το νέο Βυζαντινό μουσείο της πόλης;
Ψίθυροι μόνο. Ησυχία στην πόλη. Δεν είναι η ησυχία πριν την καταιγίδα, όχι! Είναι η ησυχία της απουσίας. Της έλλειψης. Της φτώχειας. Ενώ, π.χ., του χρόνου έχουμε εκλογές, δεν έχει φανεί κανείς στο προσκήνιο -πέραν από τον νυν δήμαρχο- να δηλώσει «παρών», να υποσχεθεί ότι θα πάρει επάνω του το βαρύ φορτίο, να μας διαβεβαιώσει ότι θα το κουβαλήσει αυτός παραπέρα.
- Δεν μπορεί, στην οικία Καλλέργη, στο Αρχαιολογικό μουσείο του Άργους θα είναι… Τίποτα; Είσαι σίγουρος;
Υπάρχουν, βέβαια, εκτός από το δήμαρχο και οι άλλοι, οι γνωστοί, οι ηττημένοι των περασμένων αναμετρήσεων. Μα αυτοί, μπερδεύουν σκοπιμότητες, κόμματα και ματαιοδοξίες. Καταπίνουν τη φωνή τους, τους βαραίνει το παρελθόν, τους φοβίζει το μέλλον.
- Μήπως, στο Κριτήριο, βορειότερα του Αρχαίου Θεάτρου, εκεί που ο Δαναός δίκασε τη θυγατέρα του Υπερμήστρα; Ούτε εκεί;
Μα αυτοί δεν είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, θα πείτε. Ναι, όμως δεν παρουσιάστηκε κανείς άλλος, ούτε στα τοπικά κανάλια, ας πούμε, που να κάνει αίσθηση, να δώσει μια ελπίδα. Δεν εμφανίστηκε ούτε ένα έντυπο της προκοπής που να αμφισβητεί, να ψάχνει και να ψάχνεται, να δείχνει έναν δρόμο, να παρουσιάζει και να καλλιεργεί μια αισθητική άποψη, οτιδήποτε. Υψηλή αισθητική, σίγουρα, προσφέρει η εφημερίδα που κυκλοφόρησε η νεολαία της παράταξης του δημάρχου. Τα πρωτοσέλιδά της: «Επιτέλους: βρέθηκε δήμαρχος – ηγέτης» και «Ψήφος εμπιστοσύνης στο δήμαρχο – Αλλάζει ο τόπος μας». Μάλιστα!
- Τι θα γίνει τελοσπάντων, κρύβονται; Μα ούτε στην Αρχαία Αγορά, απέναντι από το λαξευτό, πανώριο Αρχαίο Θέατρο των 20.000 θεατών;
Ούτε στην Αρχαία Αγορά. Ούτε στη νέα Αγορά. Κρύβονται, λοιπόν, οι πνευματικοί άνθρωποι; Ή δεν υπάρχουν; Και όμως, εγώ, οπαδάκιας της ζωής, είμαι βέβαιος: Θα βγουν από τα κρησφύγετα και τις κρυψώνες.
Γιατί αν δεν ακουστεί αυτό το πολυπόθητο «Βγαίνω», πώς θα έρθει κάποτε με αναπότρεπτο τρόπο το «φτου, ξελευτερία»;
Γιατί αν δεν ακουστεί αυτό το πολυπόθητο «Βγαίνω», πώς θα έρθει κάποτε με αναπότρεπτο τρόπο το «φτου, ξελευτερία»;
*Ο Λεφτέρης Μπαρδάκος ζει στο Άργος και είναι φιλόλογος.
