Μόλις ένα μήνα πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου και κάθε μέρα, όλο και περισσότερο οι “κυρίαρχες” πολιτικές δυνάμεις της χώρας διολισθαίνουν, στο όνομα της ψήφου, σε πιο λαικίστικες, αλλά τελικά και πολύ επικίνδυνες για την ίδια την υπόσταση της χώρας ρητορικές.
Συναγωνίζονται για το ποιο κόμμα θα διαπραγματευτεί καλύτερα με την Ευρωπαική Ένωση τη βελτίωση των όρων του μνημονίου. Και είναι βέβαιο ότι μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση είναι όχι μόνο επιτακτική ανάγκη για τη χώρα, αλλά σήμερα μοιάζει και εφικτή με τις νέες πολιτικές ισορροπίες που διαμορφώνονται στην Ευρώπη.
Οι πολίτες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έχουν υποστεί τα τελευταία δυόμιση χρόνια οικονομικό αρμαγεδώνα, περιμένουν τη “σωτηρία” μόνο από την καλή διάθεση των πιστωτών μας.
Κανείς όμως πλέον δεν μιλά για την επώδυνες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στη χώρα με η χωρίς μνημόνιο, με λίγο η με περισσότερο μνημόνιο. Κανείς δεν μιλά για την αναγκαία οργάνωση από την αρχή ενός σύγχρονου Ευρωπαικού κράτους με κανόνες και αρχές δικαίου, με κοινωνική προστασία των πιο αδύνατων και με ευκαιρίες για τους νέους επιστήμονες και επαγγελματίες που θέλουν να παλέψουν και να προλάβουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.
Αυτή η συνειδητή παραπλάνηση των πολιτών που καλλιεργούν οι περισσότερες, ευτυχώς όχι όλες, οι πολιτικές δυνάμεις είναι τελικά η χειρότερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στον τόπο και στους πολίτες.
