Διευθυντή 6/θέσιου Δημοτικού
Σχολείου Λυρκείας
Όταν με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς έλαβα την πρόσκληση της ΚΕΔΑΜ να δηλώσουμε συμμετοχή στο 1ο Μαθητικό Φεστιβάλ του Δήμου Άργους-Μυκηνών σκέφτηκα πως καιρός ήταν πια να γίνει κάτι, να γίνει κάτι διαφορετικό που θα έδινε τη δυνατότητα στα παιδιά κάθε ηλικίας να δημιουργήσουν και να μοιραστούν αυτή τη χαρά με άλλα παιδιά, συνομήλικα τους ή όχι λίγη σημασία έχει. Καιρός ήταν πια γιατί πόλη χωρίς κουλτούρα είναι πόλη στεγνή, χωρίς φαντασία, χωρίς ποιότητα ζωής, μια πόλη που προδίδει το παρελθόν της και την ιστορία της.
Από την άλλη τι είδους παιδεία προσφέρουμε στους μαθητές και μαθήτριές μας όταν δεν τους ερεθίζουμε το πνεύμα και δεν τους προκαλούμε να μας αποδείξουν πως ζωή δεν είναι η καθημερινή ρουτίνα και η καταναλωτική μανία της εποχής μας. Πώς θα σπρώξουμε τα παιδιά μας μακριά από τα videogames και την τηλεόραση; Πώς θα κοινωνήσουμε στα παιδιά μας τα ιδεώδη της συνεργασίας, της ανάπτυξης φιλικών σχέσεων με αληθινούς φίλους που θα έχουν σάρκα και οστά αντί για τσιπάκια και πληκτρολόγια, πως θα τους μιλήσουμε για εκείνο το όχι μακρινό παρελθόν όταν παίζαμε στις αλάνες, όταν πηγαίναμε στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου στο αρχαίο θέατρο και όχι στις συναυλίες στις αίθουσες του youtube.
Ημέρα Τετάρτη, έφτασα στο Μπουσουλοπούλειο θέατρο νωρίς το απόγευμα για να τοποθετήσω στην αίθουσα εκθέσεων τις κατασκευές των μαθητών του σχολείου μου και…έμεινα άφωνος αντικρίζοντας το πλήθος των συμμετοχών. Μαθητές δημοτικού με κατασκευές από χαρτόνι και πηλό. Μαθητές γυμνασίου με κόμικς εμπνευσμένα από την Ιλιάδα, άλλοι ανακάλυπταν το Kuro siwo του Νίκου Καββαδία και μας το παρουσίαζαν με μια ματιά διαφορετική, άλλοι έστελναν μηνύματα μέσα σε γυάλινα μπουκαλάκια σαν άλλοι Ροβινσώνες. Η αίθουσα γεμάτη από σκίτσα, γελιογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και πορτρέτα. Στην κεντρική αίθουσα του θεάτρου animation, κοινωνικά θέματα σε power point και μουσική να γαργαλάει τα αυτιά μας. Μαθητές λυκείου βγήκαν στους δρόμους και είδαν την πόλη τους από άλλη οπτική αποθανατίζοντας στιγμές στο χωροχρόνο με τη φωτογραφική μηχανή τους, άλλοι συμμαθητές τους έγραψαν ποιήματα και τραγούδια, έπαιξαν τις κιθάρες τους και χόρεψαν. Ανέβηκαν θεατρικές παραστάσεις όπου οι μαθητές είναι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Παντού τριγύρω δάσκαλοι και δασκάλες εμπνευσμένοι με διάθεση και αγάπη για την τέχνη, κάθε μορφής τέχνη, ένα μελίσσι βούιζε όλο το απόγευμα, κάθε απόγευμα για μια εβδομάδα.
Ενθουσιάστηκα, έβλεπα φατσούλες χαμογελαστές παντού τριγύρω, φατσούλες που έτρεμε το φυλλοκάρδι τους όταν ανέβαιναν να παραλάβουν τον έπαινο συμμετοχής τους αλλά συγχρόνως απολάμβαναν τη στιγμή τους με την απόλυτη ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, φατσούλες που φώναζαν πως Ελλάδα είναι πολιτισμός και όχι πολιτικοί και ευτυχώς που το φεστιβάλ γίνεται μετά τις εκλογές αλλιώς θα μας είχαν επισκεφτεί εθνοσωτήρες που έχουν αφήσει την παιδική αθωότητά τους πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν.
Γιατί η πραγματική ζωή γίνεται ανυπόφορη χωρίς καλλιτεχνική δημιουργία…
Σουλάνδρος Σ. Παναγιώτης, Med
Διευθυντής 6/θέσιου Δημοτικού
Σχολείου Λυρκείας
