Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορέσουμε να αντέξουμε χωρίς να σαλτάρουμε ομαδικώς όλο αυτό το σκηνικό που ζούμε καθημερινά. Δεν λέω για την φτώχεια, δεν λέω για την εξαθλίωση, λέω για όλους αυτούς τους τύπους που μας βομβαρδίζουν μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Σηκώνεσαι το πρωί ρε παιδί μου και παρά τα προβλήματά σου έχεις το χαμόγελο στα χείλη , όχι όμως για πολύ γιατί υπάρχει η τηλεόραση. Εκεί λοιπόν που είσαι καλά και φτιάχνεις τον καφέ σου ακούς "θα κόψουν 30% τους μισθούς, θα αυξήσουν 20% τους φόρους, θα κόψουν τις συντάξεις" και οι ήρωες δημοσιογράφοι σκίζουν τα ιμάτιά τους για τον λαό.
Βέβαια όταν έρχεται ο κυβερνητικός καλεσμένος τα πράγματα αλλάζουν, αρχίζουν τις γλύκες και" όχι κύριε Υπουργέ δεν αφορούν εσάς τέτοιου είδους συμπεριφορές" και η σπάτουλα πάει κι έρχεται .
Αρχίζεις λοιπόν εσύ να εκνευρίζεται ή στο πιο λαϊκό του να τα παίρνεις στο κρανίο, αντί λοιπόν να αρχίσεις καλά την ημέρα σου φεύγεις με ένα σωρό προβλήματα στο κεφάλι σου που ίσως και να μην σε αφορούν. Έτσι πας στην δουλειά σου με νεύρα , αυτά τα μεταφέρεις στους συνεργάτες , στους πελάτες, στους φίλους και σε όποιον για κακή σου τύχη βρεθεί μπροστά σου.
Πας το βράδυ στο σπίτι και σκέφτεσαι δεν θα δω τα κεντρικά κολωκάναλα ας δω κάποιο τοπικό να μάθω τι γίνετε στον τόπο μου. Χα χα ατύχησες φίλε μου κι εδώ στημένο το παιχνίδι , μονόπρακτο το έργο και με έναν πρωταγωνιστή σε παραλήρημα. όσο για νέα ε όσα περάσουν από το φίλτρο του και την έγκριση του θα τα δείτε, δηλαδή όσα τον λιβανίζουν .
Πέφτεις για ύπνο με περισσότερα νεύρα από αυτά που είχες το πρωί και η τρέλα αυτή συνεχίζεται σε καθημερινή βάση, καλό κουράγιο.
Σωτηρία Ε. Παπαδοπούλου
Σωτηρία Ε. Παπαδοπούλου
