Πληροφορίες λένε ότι την ίδια περίπου ημερομηνία το ΚΤΕΛ Αργολίδας προχώρησε στην ενοικίαση του κεντρικού κτιρίου του σταθμού του ΟΣΕ στο Άργος για να δημιουργήσει στο χώρο αυτό σταθμό λεωφορείων».
Προφανώς χρειάστηκαν 5,5 χρόνια ( 2004-2009 ) έργα ανακαίνισης της γραμμής, περίπου 31 εκατ. ευρώ, δώδεκα (12) καινούργια τραίνα ( Rail Bus ), ώστε, “ο προαστικός” της Αργολίδας, ο πολυδιαφημιζόμενος από κάποιους, να σταματήσει να “σφυρίζει”, αποτελώντας τη μεγαλύτερη αναπτυξιακή φούσκα του νομού και όχι μόνο.
Οι λάθος πολιτικές επιλογές των υπευθύνων στέρησαν από την Αργολίδα έναν πραγματικό προαστιακό, έριξαν “στο βαρέλι χωρίς πάτο” 31 εκατ. ευρώ ( συν τα υπόλοιπα που δαπανήθηκαν για τμήματα της σιδηροδρομικής γραμμής στο τμήμα Τρίπολη – Καλαμάτα !!!) και τελικά έβαλαν ταφόπλακα, μετά από 120 συναπτά έτη λειτουργίας στη γραμμή Κόρινθος – Καλαμάτα.
Μάλιστα, τα τρένα της Πελοποννήσου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κανένα άλλο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας μας - πλην του Τρικουπικού της Αιτωλοακαρνανίας - καθώς φτιάχτηκαν για να λειτουργούν σε γραμμές εύρους ενός μέτρου, όπως αυτές της Πελοποννήσου. Έτσι, παίρνουν τον δρόμο τους για να γίνουν τα νέα σιδηροδρομικά φαντάσματα, μνημεία μίας άλλοτε ένδοξης εποχής.
Η έλλειψη ενός σοβαρού επιχειρησιακού προγράμματος και η παροχή λίγων και ανεπαρκών υπηρεσιών, τα κακώς νοούμενα συμφέροντα ανταγωνιστικών μέσων, απομάκρυναν τον κόσμο από τον σιδηρόδρομο προς το πιο γρήγορο αυτοκίνητο, εξέλιξη που δημιούργησε οικονομικές ζημίες στον ΟΣΕ. Επίσης, τα τελευταία χρόνια τόσο μέσα στο υπουργείο Μεταφορών όσο και μέσα στα κόμματα πλήθυναν οι φωνές που ζητούσαν «να κλείσει η Πελοπόννησος».
Το μεγάλο προνόμιο του δικτύου Κόρινθος – Τρίπολη είναι ότι ενώνει αρχαιολογικά μνημεία παγκοσμίου ενδιαφέροντος, τα οποία με ένα καλό επιχειρησιακό πλάνο και με τη σύμπραξη πολλών τοπικών και ιδιωτικών φορέων , θα μπορούσε να αποτελέσει μία ενδιαφέρουσα επιχειρηματική πρόταση. Δυστυχώς όμως οι τελευταίες εξελίξεις ενοικίασης και παραχώρησης των κεντρικών σταθμών του δικτύου μόνο απογοήτευση και οργή προκαλούν. Σήμερα προέχει η προστασία αυτής της ιστορικής υποδομής, γιατί σε λίγο «το πλιάτσικο» θα είναι εκτός ελέγχου. Ο σιδηρόδρομος στο Μοριά αξίζει μια δεύτερη σοβαρή ευκαιρία.
