| Γεννήθηκα πριν καμία 15αριά αιώνες σε ένα ξύλινο σπίτι στην Καισαρεία της Ασίας, δε θυμάμαι πολλά από ‘κείνη την μέρα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, με στερήσεις. Στο σπίτι δεν είχαμε τρεχούμενο νερό, τουαλέτα, φούρνο, τηλεόραση, laptop, για μένα δεν υπήρχε καν κρεβάτι. Κοιμόμουν κάθε βράδυ δίπλα στο τζάκι, από κει μου έμεινε και το βίτσιο να μπαίνω στα σπίτια από την καμινάδα. Έζησα πολλά αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω τρία Χριστούγεννα. Ο Ξεριζωμός του 1452 Τα Χριστούγεννα του 1452 ήταν Μάυρα. Οι Οθωμανοί εισέβαλαν στο Βυζάντιο και κατέκτησαν την Καισαρεία. Οι γονείς μου είχαν πεθάνει πριν πολλούς αιώνες το σπίτι μας κάηκε και έτσι αναγκάστηκα να ξενιτευτώ. Με μία τσάντα γεμάτη όνειρα, ελπίδες και μισό κιλό παστουρμά ξεκίνησα για μια νέα πατρίδα. Διέσχισα όλη την Ευρώπη και κατέληξα στη Φινλανδία στο Ροβανιέμι. Μη κοιτάτε τώρα που έχει κρύο τότε ήταν πιο ζεστά. Εκεί γνώρισα τον Ρούντολφ τον αρχιτάρανδό μου και μαζί οργανώσαμε το νέο μου εργαστήριο κατασκευής παιχνιδιών. Με τον Ρούτνι είμαστε αχώριστοι, κάθε πρωί τρώμε παρέα τηγανίτες και βλέπουμε βιντεοκασέτες με παλιές εκπομπές του Αντρέα Μικρούτσικου. 1812 Επιστροφή του Ναπολέοντα από τη Ρωσία Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1812, το θυμάμαι σαν χτες, ο Ναπολέοντας επέστρεφε ηττημένος από τη Ρωσία με τη στρατιά του αποδεκατισμένη. Εγώ κατέβηκα από την άμαξα και είπα στον Ρούντι να την παρκάρει πίσω από τα δέντρα. Μπήκα στη σκηνή του Ναπολέοντα από το μπουρί της σόμπας για να του δώσω το δώρο που μου ζήτησε. Ήταν ένας αφρός ξυρίσματος και ένα ξυραφάκι με τρεις λεπίδες. Στον Βοναπάρτη πάντα άρεσε να έχει ξυρισμένο στέρνο, πίστευε ότι από πηγάζει η δύναμη του. Μπαίνω λοιπόν στη σκηνή και βλέπω τον στρατηγό να συνουσιάζεται με μία γυναίκα. Δε μίλησα, άφησα διακριτικά το δώρο μου και αποχώρησα. Μετά από έναν αιώνα έμαθα ότι οι απόγονοι εκείνης της βραδιάς ζουν στην Αθήνα, ένας εξ’ αυτόν είναι μάλιστα και πετυχημένος δικηγόρος με τρομερές κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο και αγάπη για το ποδόσφαιρο έχει και δική του ομάδα αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα. 2009 Τα Χριστούγεννα της “στενής” 3 και τέταρτο, μαύρο σκοτάδι και ψοφόκρυο κατεβαίνω με το έλκηθρο στο Καστρί. Ο Ρούντι πήγε να παρκάρει πάλι το έλκηθρο, αλλά ο κουτός χτύπησε πάνω σε ένα αυτοκίνητο και άρχισαν να βαράν οι συναγερμοί. Και ξαφνικά εκεί που έβαζα τα δώρα στη χριστουγεννιάτικη κάλτσα ένας καραφλός κύριος με μουστάκι και μπλε σκούρη ρόμπα γύρω στα 50 πετάγεται στο σαλόνι και με ρωτάει: “Ποιανού είσαι εσύ;”. “Εγώ είμαι ο Άγιος Βασίλης” του απαντάω. “Μα η μαμά μου λέει ότι δεν υπάρχει, είσαι κλέφτης είσαι κλέφτης”, σάστισα “όχι δεν είμαι. Σου έφερα το δώρο που μου ζήτησες, ένα ολοκαίνουργιο μασαζοκορσέ για να τον φοράς πάνω στο ποδήλατο”. Εκείνη την στιγμή μπούκαραν μέσα στο σπίτι 10 φουσκωτοί και με μπαγλάρωσαν. Πέρασα όλο το βράδυ στη φυλακή και ας είναι καλά αυτό το παλικάρι ο απόγονος του Ναπολέοντα που ήρθε την άλλη μέρα πρωί πρωί να με βγάλει. Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλές γιορτές. Μονό αυτός ο γρουσούζης με το λευκό μουστάκι δε θα πάρει φέτος δώρο. |
