Ομιλία Θ.Βενετικίδη στη συγκέντρωση του Άργους για την επέτειο εξέγερσης πολυτεχνείου
Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Στο λαϊκό αυτό ξεσηκωμό, μαζί με το σύνθημα « Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα-στόχοι «Κάτω η χούντα», «έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Επομένως, είχε μήνυμα πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο φοιτητικός ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα.Εργατικό κίνημα στο οποίο η άνοδος του, συγκριτικά με τα πρώτα χρόνια της διδακτορίας, ήταν σημαντική, στην ανάπτυξη του οποίου πατούσε το δυνάμωμα του φοιτητικού κινήματος. Στην ουσία ήταν άμεσα συνδεδεμένο με αυτό. Σε αυτήν την εξέλιξη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο η ανάπτυξη των ταξικών δυνάμεων, το ΚΚΕ, η ΚΝΕ.
Για τον καπιταλισμό, εκείνη η περίοδος ήταν ιδιαίτερη δύσκολη. Η οικονομική κρίση (που τότε από τους αστούς οικονομολόγους ονομαζόταν πετρελαϊκή κρίση) μόλις είχε ξεσπάσει, αγγίζοντας και την Ελλάδα. Οι σκανδαλώδεις συμβάσεις της χούντας με μονοπώλια γίνονται απροκάλυπτες και γνωστές στο λαό. Παράλληλα, όμως, η αντιαμερικανική, αντιιμπεριαλιστική συνείδηση λαού και νεολαίας βαθαίνει ακόμα περισσότερο από τις επεμβάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της επιβολής χούντας στη Χιλή, με αμερικανική επέμβαση, και η ανατροπή της κυβέρνησης της Λαϊκής ενότητας. Από την άλλη, θετική επίδραση ασκούσαν στο λαό οι σοσιαλιστικές χώρες, η πάλη του βιετναμέζικου λαού ενάντια στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, καθώς και η άνοδος του εργατικού κινήματος των καπιταλιστικών χωρών. Η απομόνωση του χουντικού καθεστώτος διευρυνόταν.
Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση, οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα εξετάζουν «ομαλή» διαδοχή σε μια «φιλελεύθερη» διακυβέρνηση, η οποία θα είναι αστικοκοινοβουλευτική μεταμφίεση της χούντας. Σ’ αυτήν τη μασκαρεμένη παραλλαγή του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος τσίμπησαν και οι οπορτουνιστές.
Το 1973 χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και της νεολαίας. Στην πρώτη γραμμή τίθενται ζητήματα όπως: Μεροκάματα, ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαίωμα της απεργίας. Σημειώνονται οι απεργίες αλιεργατών Καβάλας, τυπογράφων Αθήνας, τεχνικών Ολυμπιακής, δημοσιογράφων πρωινών εφημερίδων Αθήνας, εργαζομένων της ΔΕΗ, κινηματογραφιστών Αθήνας. Σε όλες αυτές τις διεργασίες, αποφασιστική είναι η συμβολή του ΚΚΕ, το οποίο, παρά την παρανομία τόσων χρόνων, έχει βαθιές ρίζες στο λαό. Την ίδια χρονιά, αναπτύσσονται και οι πρώτες εκδηλώσεις των αγροτών, διοργανώνοντας μεγάλα συλλαλητήρια και αρνούνται την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους. Επιπλέον, δυναμώνουν και οι διεκδικήσεις με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, ως κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, προετοιμάστηκε σε ότι αφορά τα αιτήματα, τα συνθήματα, τους στόχους πάλης, σε όλους τους προηγούμενους αγώνες του λαού.
Ας περάσουμε τώρα σε ορισμένα πιο συγκεκριμένα ζητήματα και συμπεράσματα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναγνωρίζεται, στη καλύτερη περίπτωση, ως ένα σημαντικό γεγονός, αλλά περιορισμένης ιστορικής σημασίας. Βλέπετε, η αστική τάξη και οι διάφοροι μηχανισμοί της έχουν κάθε συμφέρον να αφαιρούν και να μειώνουν το εξεγερτικό λαϊκό του στοιχείο. Αλλά και διάφοροι άλλοι, που εύκολα παρασύρονται από τη μικροαστική ανυπομονησία και δε θεωρούν αναγκαίο να βαθαίνουν σε συμπεράσματα, δεν τους κοστίζει τίποτα να βαφτίζουν εξεγέρσεις διάφορες κινήσεις κουκουλοφόρων ή να ονειρεύονται εξεγέρσεις με μούντζες και υβριστικά συνθήματα ή ατομικές πράξεις.
Καμία χούντα δεν ανατράπηκε με τις βόμβες και τα γκαζάκια, με ατομικές, τυχοδιωκτικές και τυφλές ενέργειες. Το αντίθετο συνέβαινε κάθε φορά μετά από τέτοιες ενέργειες, ήταν το απαραίτητο άλλοθι για να δυναμώνει η καταστολή. Ο μόνος αγώνας που συντάραξε τα θεμέλια της ήταν ο μαζικός, οργανωμένος, περιφρουρημένος αγώνας των εργατών και της νεολαίας. Έτσι και σήμερα καμιά αλλαγή δε πρόκειται να ρθει με τη πέτρα και τη κουκούλα. Αυτά τα «εργαλεία» θα είναι πάντα τα σύνεργα της προβοκάτσιας και η δικαιολογία για ένταση του αυταρχισμού. Η καταστολή θα αξιοποιεί την προβοκάτσια για να επιβάλλεται και να προστατεύει και σήμερα και πάντα τα κέρδη μιας χούφτας ανθρώπων, που τα παίρνουν από τον ιδρώτα μας.
Γι΄αυτό σήμερα, που ο καπιταλισμός δείχνει με τρόπο τραγικό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα τα όριά του, ότι δεν μπορεί και δε θέλει να ικανοποιήσει τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες παρά τα απίστευτα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, μπροστά στην εργατική τάξη και τη νεολαία μπαίνουν πολύ πιο προωθημένα αιτήματα και στόχοι.
Μέσα από την δράση για την προστασία, την υπεράσπιση των εργατικών των λαϊκών νοικοκυριών από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον αυταρχισμό και την καταστολή που φέρνει η σημερινή πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, το βασικό χρέος είναι να συγκεντρωθούν, να προετοιμαστούν οι δυνάμεις της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, σε ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο, σε μια λαϊκή συμμαχία που θα εναντιωθεί στη συμμαχία των δυνάμεων του κεφαλαίου, στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑ.Ο.Σ. με κουμανταδόρο την ΕΕ, και θα επιβάλει την δική της εξουσία. Την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, η νεολαία με στήριγμα την αρνητική τους εμπειρία από την υποστήριξη που παρείχαν τα προηγούμενα χρόνια στους καπιταλιστές και στα κόμματά τους, στις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες όπως την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, να απορρίψουν τα νέα σύγχρονα διλήμματα για μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, για ευρώ ή δραχμή και να βροντοφωνάξουν:
Κάτω τα κόμματα και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Έξω τώρα από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες με λαϊκή εξουσία, με τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής λαϊκή περιουσία και κεντρικό σχεδιασμό, λειτουργία και παραγωγή με κριτήριο μόνο και αποκλειστικό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Οι μεγάλες δυσκολίες που αρχίζει να αντιμετωπίζει το αστικό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας τα τελευταία χρόνια. Αγώνων που το ΠΑΜΕ έβαλε την καθοριστική του σφραγίδα.
Σε αυτόν το δρόμο, της οργάνωσης στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, της ακόμα πιο αποφασιστικής ανάπτυξης των αγώνων και της λαϊκής πάλης ενάντια στους καπιταλιστές και το κράτος τους, στα κόμματά τους και στις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες το ΠΑΜΕ καλεί την εργατική τάξη της χώρας μας τα άλλα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία να συνεχίσουμε, γιατί όσο κυριαρχούν τα μονοπώλια ο λαός θα υποφέρει. Γι αυτό οι επαναστάσεις των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα θα είναι σοσιαλιστικές και αυτό θα επιτευχθεί με ακούραστη οργάνωση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης των λαϊκών στρωμάτων και των παιδιών τους σε επαναστατική γραμμή με στόχο και προσανατολισμό την κατάκτηση της εργατικής- λαϊκής εξουσίας και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Τελειώνοντας ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι έχει ένα μονάχα δίλημμα : ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
